De Zeemeiden
Vandaag gaat het even niet over mijzelf of mijn beslommeringen, maar over onze jongste: Nikki.
Morgen gaat deze zeventienjarige gymnasiaste voor anderhalve maand op reis. En niet zomaar op reis. Haar wacht een transatlantische zeiltocht ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek.
Vorig jaar hebben we Nikki meegesleurd naar Amsterdam. Als enige van de zes kinderen zat zij nog op de middelbare school. Net de derde met goed rapport afgesloten, op weg naar de 4e op - en dat leidde nog wel eens tot spraakverwarring - Het 4e Gymnasium.
Aanvankelijk kende ze geen kip in deze grote stad. Daarnaast werd ze door ons gedwongen te wonen op een koud en tochtig schip, afgemeerd midden in de stad, met een slaapkamer van Harry Potterformaat. Zware tijden voor onze Nik.
Maar het duurde niet lang voor ze vriendschappen sloot en een geheel eigen vriendenkring om zich heen verzamelde. Net als dat haar in Eindhoven gelukt was - een groep waar ze ook nog steeds trouw aan blijft.
Tussen de uitdijende vriendengroep bevonden zich twee meisjes die een speciaal project deden. Eline en Mischa hadden zich gestort op het vraagstuk van de verzuring van de oceaan. 'Een vaak vergeten probleem', zo wisten ze een tikkeltje wijsneuzig te vertellen. 'Iedereen heeft het over de plastic soep. Maar als gevolg van het toenemende CO2 gehalte in de lucht, worden de zeeën steeds zuurder. Organismen met een uitwendig kalkskelet krijgen het moeilijk. Koraal, schelpdieren, zeesterren. Een verarming van de mariene biologie.'
En als vervolg op hun papieren onderzoek ontvouwde zich het plan om daadwerkelijk metingen te gaan doen op de Atlantische Oceaan. Een zeilschip met de naam De Wylde Swan vaart jaarlijks onder de vlag van Masterskip met scholieren aan boord in etappes van de oude naar de nieuwe wereld, terwijl ten behoeve van de opvarenden onderweg aan de eisen van de leerplicht voldaan wordt.
In wat er volgde wil ik mijn eigen rol niet te groot maken, maar iedereen die mij kent snapt dat bij het horen van dit plan er minstens één persoon was die spontaan in katzwijm viel: uw ondergetekende. Hoe het ook zij, al dan niet gestimuleerd door mijn enthousiasme, raakten Nikki en de twee meiden nader in gesprek - met een joint venture als resultaat.
De grootste uitdaging was het bijeenschrapen van de benodigde financiële middelen. De beslissing van Mischa om niet mee te varen maakte het doel wat haalbaarder, maar nog altijd moest er zo'n 18.000 euro geworven worden om reis en meetapparatuur te bekostigen. Een hoog bedrag voor een stel scholieren. Ik kan me mijn krantenwijk herinneren om een camera van 500 gulden te bekostigen. Dit is andere koek.
Verkoop van koffie en soep op koningsdag en braderieën, shirtsponsoring, zakelijke zeildagen met ons schip, rondvluchten per gyrocopter, verblijf in vakantiehuis in Zwitserland, sponsordiners: van alles werd in de strijd gegooid om het doel te halen. En op de dag voor ik naar het ziekenhuis verdween was het bedrag opeens op magische wijze bijeen gehaald. 's Ochtends een brief van het PrinsBernhard Cultuurfonds en 's avonds een diner in Eindhoven - gesteund door 's lands leukste kookclub: KZD.
De afgelopen weken werden gespendeerd aan voorbereiding van het onderzoek, ondersteund door de UvA, Naturalis en het 4e Gymnasium. Meetapparatuur verzamelen en testen, onderzoeksdoelen en -methodes vastleggen, proefvaart op het markermeer, logistiek van de samples regelen...
Morgenochtend het vertrek. Vliegen van Schiphol naar Tenerife, daar inschepen en dan in zeven weken naar St Maarten. 10 januari 2019 verwachten wij haar terug in Amsterdam.
Onze gevoelens hierbij zijn verschillend. Bij mij overheerst trots, optimisme en een heel klein beetje jaloezie - had ik dit maar mogen doen op die leeftijd, of what the hell, nu!
Bij Lydia natuurlijk ook de trots. Maar de onzichtbare navelstreng, die moeders nu eenmaal levenslang bindt aan hun kinderen, wordt op de proef gesteld. Gerekt over duizenden kilometers. Zonder mogelijkheid tot regelmatige communicatie. Zonder zekerheid. Een kerst zonder Nikki - ons kerstkind bij uitstek. Weerberichten die een andere lading krijgen. Bijna 2 maanden lang...
Er is geen keuze, Nik heeft er zin en vertrekt morgen vroeg. We zullen zien hoe haar afwezigheid ons beroert.
En ik ben benieuwd. Benieuwd hoe ze terugkeert. Zo'n reis over de zee, verantwoordelijkheid voor schip en onderzoek, nachten met miljoenen sterren, dagen en nog eens dagen met alleen water om je heen, de horizon als soms vage, soms scherpe lijn, de hemel van de aarde scheidend. Zo'n reis laat je niet onberoerd, zo'n reis transformeert. Een bakvis vertrekt - wie of wat gaan we terugzien?
Nikki, morgen kies jij het ruime sop. Heel veel liefs en succes. Ik ben zo benieuwd naar je ervaringen. Behouden vaart, ik ben trots op je!
---
Wie meer wil weten over de zeilmeiden, kijk op www.seaourfuture.nl
Morgen gaat deze zeventienjarige gymnasiaste voor anderhalve maand op reis. En niet zomaar op reis. Haar wacht een transatlantische zeiltocht ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek.
Vorig jaar hebben we Nikki meegesleurd naar Amsterdam. Als enige van de zes kinderen zat zij nog op de middelbare school. Net de derde met goed rapport afgesloten, op weg naar de 4e op - en dat leidde nog wel eens tot spraakverwarring - Het 4e Gymnasium.
Aanvankelijk kende ze geen kip in deze grote stad. Daarnaast werd ze door ons gedwongen te wonen op een koud en tochtig schip, afgemeerd midden in de stad, met een slaapkamer van Harry Potterformaat. Zware tijden voor onze Nik.
Maar het duurde niet lang voor ze vriendschappen sloot en een geheel eigen vriendenkring om zich heen verzamelde. Net als dat haar in Eindhoven gelukt was - een groep waar ze ook nog steeds trouw aan blijft.
Tussen de uitdijende vriendengroep bevonden zich twee meisjes die een speciaal project deden. Eline en Mischa hadden zich gestort op het vraagstuk van de verzuring van de oceaan. 'Een vaak vergeten probleem', zo wisten ze een tikkeltje wijsneuzig te vertellen. 'Iedereen heeft het over de plastic soep. Maar als gevolg van het toenemende CO2 gehalte in de lucht, worden de zeeën steeds zuurder. Organismen met een uitwendig kalkskelet krijgen het moeilijk. Koraal, schelpdieren, zeesterren. Een verarming van de mariene biologie.'
En als vervolg op hun papieren onderzoek ontvouwde zich het plan om daadwerkelijk metingen te gaan doen op de Atlantische Oceaan. Een zeilschip met de naam De Wylde Swan vaart jaarlijks onder de vlag van Masterskip met scholieren aan boord in etappes van de oude naar de nieuwe wereld, terwijl ten behoeve van de opvarenden onderweg aan de eisen van de leerplicht voldaan wordt.
In wat er volgde wil ik mijn eigen rol niet te groot maken, maar iedereen die mij kent snapt dat bij het horen van dit plan er minstens één persoon was die spontaan in katzwijm viel: uw ondergetekende. Hoe het ook zij, al dan niet gestimuleerd door mijn enthousiasme, raakten Nikki en de twee meiden nader in gesprek - met een joint venture als resultaat.
De grootste uitdaging was het bijeenschrapen van de benodigde financiële middelen. De beslissing van Mischa om niet mee te varen maakte het doel wat haalbaarder, maar nog altijd moest er zo'n 18.000 euro geworven worden om reis en meetapparatuur te bekostigen. Een hoog bedrag voor een stel scholieren. Ik kan me mijn krantenwijk herinneren om een camera van 500 gulden te bekostigen. Dit is andere koek.
Verkoop van koffie en soep op koningsdag en braderieën, shirtsponsoring, zakelijke zeildagen met ons schip, rondvluchten per gyrocopter, verblijf in vakantiehuis in Zwitserland, sponsordiners: van alles werd in de strijd gegooid om het doel te halen. En op de dag voor ik naar het ziekenhuis verdween was het bedrag opeens op magische wijze bijeen gehaald. 's Ochtends een brief van het PrinsBernhard Cultuurfonds en 's avonds een diner in Eindhoven - gesteund door 's lands leukste kookclub: KZD.
De afgelopen weken werden gespendeerd aan voorbereiding van het onderzoek, ondersteund door de UvA, Naturalis en het 4e Gymnasium. Meetapparatuur verzamelen en testen, onderzoeksdoelen en -methodes vastleggen, proefvaart op het markermeer, logistiek van de samples regelen...
Morgenochtend het vertrek. Vliegen van Schiphol naar Tenerife, daar inschepen en dan in zeven weken naar St Maarten. 10 januari 2019 verwachten wij haar terug in Amsterdam.
Onze gevoelens hierbij zijn verschillend. Bij mij overheerst trots, optimisme en een heel klein beetje jaloezie - had ik dit maar mogen doen op die leeftijd, of what the hell, nu!
Bij Lydia natuurlijk ook de trots. Maar de onzichtbare navelstreng, die moeders nu eenmaal levenslang bindt aan hun kinderen, wordt op de proef gesteld. Gerekt over duizenden kilometers. Zonder mogelijkheid tot regelmatige communicatie. Zonder zekerheid. Een kerst zonder Nikki - ons kerstkind bij uitstek. Weerberichten die een andere lading krijgen. Bijna 2 maanden lang...
Er is geen keuze, Nik heeft er zin en vertrekt morgen vroeg. We zullen zien hoe haar afwezigheid ons beroert.
En ik ben benieuwd. Benieuwd hoe ze terugkeert. Zo'n reis over de zee, verantwoordelijkheid voor schip en onderzoek, nachten met miljoenen sterren, dagen en nog eens dagen met alleen water om je heen, de horizon als soms vage, soms scherpe lijn, de hemel van de aarde scheidend. Zo'n reis laat je niet onberoerd, zo'n reis transformeert. Een bakvis vertrekt - wie of wat gaan we terugzien?
Nikki, morgen kies jij het ruime sop. Heel veel liefs en succes. Ik ben zo benieuwd naar je ervaringen. Behouden vaart, ik ben trots op je!
---
Wie meer wil weten over de zeilmeiden, kijk op www.seaourfuture.nl
 |
| De Wylde Swan, topzeilschoener, onder zeil |
 |
| onze seagirl, met kerstboom en lymphoblaster shirt! |
Wat een stoere dochter hebben jullie! Heel veel plezier en succes voor de seagirls.
BeantwoordenVerwijderenwow voor jou, stoere Nikki, en voor jou, stoere mama Lydia en voor jou enthousiaste avonturier Herman, vaar heerlijk mee in gedachte <3
BeantwoordenVerwijderenwat een TOP plan!
BeantwoordenVerwijderenSterkte, Lydia!!! Wel heel erg spannend en ondernemend...gosje! Beste wensen voor iedereen!
BeantwoordenVerwijderenWat een goed verhaal! Als lid van de ouderraad van het 4e, een dochter die ook Nikki heet en terwijl ik op dit moment vakantievierend ben op Tenerife, voel ik me driedubbel betrokken!! Behouden vaart, Nikki!
BeantwoordenVerwijderenWhat an unbelievable adventure you're about to go on, Nikki! Wishing you an amazing experience with calm seas, good friends, safety and incredible unfolding stories. You too should keep a blog:). I can imagine that your parents and siblings are so very proud! xoxo
BeantwoordenVerwijderenGeweldig, wat een avontuur! Fantastisch dat Nikki en Eline het voor elkaar hebben gekregen, ik ben onder de indruk. Goede reis en behouden vaart!
BeantwoordenVerwijderen