Accepteren

Wat kan het toch tegenvallen. Ik had me deze dagen thuis voorgesteld als een opgaande lijn. Dagen waarin ik zou aansterken en mezelf klaarmaken voor de volgende chemo-rit. Gezellig met familie om me heen, dagelijks wandelingen makend, aansterkend, opbloeiend.

Maar voorlopig niets van dat al. Ik voel me in zeker zin slapper dan eerder in het ziekenhuis. Word geplaagd door stekende hoofdpijn en mist in m'n kop. Conditie op niveau nul, spieren die niks kunnen, ik sleep me de trap op.

Het ergste was dat ik me hiertegen instinctief ging verzetten. Dit was niet wat ik van mezelf verwachtte. Ik had Lyd beloofd volgende week een avond uit te gaan eten. Ik moest ik zorgen dat ik daarvoor goed genoeg was. Zoals het nu was, zat dat er niet in. Ik was aan het falen!

Gisteren had ik een sessie met Jet, een goede vriendin van Lyd, zelf ervaringsdeskundige, die als medical coach kankerpatiënten begeleidt. Tijdens ons fijne gesprek kwam ik er achter dat ik boos was op de hoofdpijn, erger nog, boos op mezelf! Volgens mijn hematoloog hoort hoofdpijn helemaal niet bij de gebruikelijke symptomen. Dus waarom heb ik het dan? Wat ben ik nou voor mislukte kanker-patiënt?

Eigenlijk bizar. Ik, die vanaf de eerste dag heb kunnen accepteren dat ik zoiets groots als leukemie heb, kan iets triviaals als hoofdpijn niet hebben. En, zo merkte ik, mijn boosheid over de pijn, mijn boosheid over mijn algehele zwakte, maakte het allemaal veel erger. De band van pijn die ik om mijn hoofd heen voelde werd als het ware strakker getrokken door mijn eigen woede en frustratie.
Toen ik dit onder ogen zag en begreep dat ik ook de irritante bijverschijnselen heb te accepteren, werd het rustiger, ebde de pijn langzaam een beetje weg.

Vanmorgen werd ik weer wakker met hoofdpijn. Heel irritante hoofdpijn, die nu nog steeds voortduurt. Maar door me niet te verzetten, niet terug te vechten en bovenal mezelf liefde en geduld te gunnen, voelt het vandaag veel beter.

Niet dat ik meer kan. Of doe. Ik zit maar wat.
Maar ik accepteer. En dat is het enige dat ik kan doen de komende tijd.
Go with the flow. Step by step.
Het is even niet anders.

---

PS. Ik hoor van verschillende mensen die meelezen en zich daarbij een beetje 'voyeur' voelen. Omdat ze me niet goed genoeg kennen en toch mijn meest intieme gedachten en gevoelens voorgeschoteld krijgen.
Mensen, voel je niet bezwaard. Als je me nog niet kent, lees mee, dan verandert dat vanzelf. Zelfs al is het maar eenzijdig. Ik schrijf dit blog in vol bewustzijn dat iedereen meeleest; dat is mijn verantwoordelijkheid. Dus lees onbeschaamd mee - als je wilt - en voel je niet te min om ook commentaar te geven, mits voorzien van je naam.