Accepteren
Wat kan het toch tegenvallen. Ik had me deze dagen thuis voorgesteld als een opgaande lijn. Dagen waarin ik zou aansterken en mezelf klaarmaken voor de volgende chemo-rit. Gezellig met familie om me heen, dagelijks wandelingen makend, aansterkend, opbloeiend.
Maar voorlopig niets van dat al. Ik voel me in zeker zin slapper dan eerder in het ziekenhuis. Word geplaagd door stekende hoofdpijn en mist in m'n kop. Conditie op niveau nul, spieren die niks kunnen, ik sleep me de trap op.
Het ergste was dat ik me hiertegen instinctief ging verzetten. Dit was niet wat ik van mezelf verwachtte. Ik had Lyd beloofd volgende week een avond uit te gaan eten. Ik moest ik zorgen dat ik daarvoor goed genoeg was. Zoals het nu was, zat dat er niet in. Ik was aan het falen!
Gisteren had ik een sessie met Jet, een goede vriendin van Lyd, zelf ervaringsdeskundige, die als medical coach kankerpatiënten begeleidt. Tijdens ons fijne gesprek kwam ik er achter dat ik boos was op de hoofdpijn, erger nog, boos op mezelf! Volgens mijn hematoloog hoort hoofdpijn helemaal niet bij de gebruikelijke symptomen. Dus waarom heb ik het dan? Wat ben ik nou voor mislukte kanker-patiënt?
Eigenlijk bizar. Ik, die vanaf de eerste dag heb kunnen accepteren dat ik zoiets groots als leukemie heb, kan iets triviaals als hoofdpijn niet hebben. En, zo merkte ik, mijn boosheid over de pijn, mijn boosheid over mijn algehele zwakte, maakte het allemaal veel erger. De band van pijn die ik om mijn hoofd heen voelde werd als het ware strakker getrokken door mijn eigen woede en frustratie.
Toen ik dit onder ogen zag en begreep dat ik ook de irritante bijverschijnselen heb te accepteren, werd het rustiger, ebde de pijn langzaam een beetje weg.
Vanmorgen werd ik weer wakker met hoofdpijn. Heel irritante hoofdpijn, die nu nog steeds voortduurt. Maar door me niet te verzetten, niet terug te vechten en bovenal mezelf liefde en geduld te gunnen, voelt het vandaag veel beter.
Niet dat ik meer kan. Of doe. Ik zit maar wat.
Maar ik accepteer. En dat is het enige dat ik kan doen de komende tijd.
Go with the flow. Step by step.
Het is even niet anders.
---
PS. Ik hoor van verschillende mensen die meelezen en zich daarbij een beetje 'voyeur' voelen. Omdat ze me niet goed genoeg kennen en toch mijn meest intieme gedachten en gevoelens voorgeschoteld krijgen.
Mensen, voel je niet bezwaard. Als je me nog niet kent, lees mee, dan verandert dat vanzelf. Zelfs al is het maar eenzijdig. Ik schrijf dit blog in vol bewustzijn dat iedereen meeleest; dat is mijn verantwoordelijkheid. Dus lees onbeschaamd mee - als je wilt - en voel je niet te min om ook commentaar te geven, mits voorzien van je naam.
Maar voorlopig niets van dat al. Ik voel me in zeker zin slapper dan eerder in het ziekenhuis. Word geplaagd door stekende hoofdpijn en mist in m'n kop. Conditie op niveau nul, spieren die niks kunnen, ik sleep me de trap op.
Het ergste was dat ik me hiertegen instinctief ging verzetten. Dit was niet wat ik van mezelf verwachtte. Ik had Lyd beloofd volgende week een avond uit te gaan eten. Ik moest ik zorgen dat ik daarvoor goed genoeg was. Zoals het nu was, zat dat er niet in. Ik was aan het falen!
Gisteren had ik een sessie met Jet, een goede vriendin van Lyd, zelf ervaringsdeskundige, die als medical coach kankerpatiënten begeleidt. Tijdens ons fijne gesprek kwam ik er achter dat ik boos was op de hoofdpijn, erger nog, boos op mezelf! Volgens mijn hematoloog hoort hoofdpijn helemaal niet bij de gebruikelijke symptomen. Dus waarom heb ik het dan? Wat ben ik nou voor mislukte kanker-patiënt?
Eigenlijk bizar. Ik, die vanaf de eerste dag heb kunnen accepteren dat ik zoiets groots als leukemie heb, kan iets triviaals als hoofdpijn niet hebben. En, zo merkte ik, mijn boosheid over de pijn, mijn boosheid over mijn algehele zwakte, maakte het allemaal veel erger. De band van pijn die ik om mijn hoofd heen voelde werd als het ware strakker getrokken door mijn eigen woede en frustratie.
Toen ik dit onder ogen zag en begreep dat ik ook de irritante bijverschijnselen heb te accepteren, werd het rustiger, ebde de pijn langzaam een beetje weg.
Vanmorgen werd ik weer wakker met hoofdpijn. Heel irritante hoofdpijn, die nu nog steeds voortduurt. Maar door me niet te verzetten, niet terug te vechten en bovenal mezelf liefde en geduld te gunnen, voelt het vandaag veel beter.
Niet dat ik meer kan. Of doe. Ik zit maar wat.
Maar ik accepteer. En dat is het enige dat ik kan doen de komende tijd.
Go with the flow. Step by step.
Het is even niet anders.
---
PS. Ik hoor van verschillende mensen die meelezen en zich daarbij een beetje 'voyeur' voelen. Omdat ze me niet goed genoeg kennen en toch mijn meest intieme gedachten en gevoelens voorgeschoteld krijgen.
Mensen, voel je niet bezwaard. Als je me nog niet kent, lees mee, dan verandert dat vanzelf. Zelfs al is het maar eenzijdig. Ik schrijf dit blog in vol bewustzijn dat iedereen meeleest; dat is mijn verantwoordelijkheid. Dus lees onbeschaamd mee - als je wilt - en voel je niet te min om ook commentaar te geven, mits voorzien van je naam.
Haha, mislukte kanker patiënt. You got one job. .. :-)
BeantwoordenVerwijderenHou je taai ouwe makker, maar blijf in ieder geval wel zelf je beste eigen vriend anders wordt 't wel heel zwaar! Xx
Blijkbaar heb jij geen ervaring als patiënt en maak je beginners fouten! Goed dat je ondersteuning hebt van een ervaringsdeskundige. Iedere dag lees ik met je mee, Herman. Betrap me er zelfs op dat ik kijk of er een nieuw blog van je is. Te lezen hoe je het vergaat. Met de wens dat jij het wint. Sterker bent dan deze ziekte. Die opgaande lijn haal je wel. Het gaat er niet om hoe hard je gaat maar dat je aan komt. Volhouden... Groet Marc Geerdink.
BeantwoordenVerwijderenJe moeder zegt: GPGP.... sorry voor deze korte preek (het is bijna zondag!)...maar daar ben je zelf in jouw eigen woorden ook wel achter! Pet af en kop op...hopelijk met zo min mogelijk pijn. Big hugs, ook voor Lydia!
BeantwoordenVerwijderenen op de begrafenis van tante Digna zei ik " geen plan, geen paniek" tegen Herman. Ik weet uit ervaring hoe lastig dat is... maar in die overgave aan wat is kom je op een ander level, van doen naar zijn... voor doeners een uitdaging ;) ... ik weet er alles van. Dus toytoy Herman met geduld betrachten... ook met kleine langzame stapjes blijf je in beweging.
VerwijderenLiep door zonnig Amsterdam vandaag en kon niet anders dan steeds aan je denken, jij die daar niet loopt en ik wel... Wens je veel energie toe Herman en ook kracht om ‘go with the flow’ te kunnen gaan, want dat is t inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor t delen, take care.
Lieve Herman,
BeantwoordenVerwijderenDoor de komende lancering van mijn boek heb ik weinig tijd om te lezen, maar de blogs die ik van je gelezen heb zijn fenomenaal. Wat een literair talent ben je!! Zo mooi en krachtig hoe jij met jouw heftige ziekte omgaat, en hoe je je gevoelens in woorden weet te uiten! Puur, eerlijk, groots, spiritueel, intelligent en vol humor. Het lijkt me fantastisch als je met jouw talent een boek zou publiceren, want dat is het zeker waard!
Alhoewel ik je maar 1 x ontmoet heb, leer ik je door je openhartige blogs ineens kennen. En wat ik die ene keer instantly voelde, blijkt ook helemaal te kloppen: je bent een ontzettend mooi mens...
én een ongelofelijke held!
Weet dat ik met je meeleef. Ik stuur je al mijn lichtkracht. ✨
XXX Hanneke
Goede keus van het plaatje bij het verhaal, herkenbaar, even geen strijd maar berusting, fijn dat je dat snel herkend hebt, Jeroen S
BeantwoordenVerwijderenVechten tegen iets kost altijd energie. Dance with it. Kleine stapjes, snelle stapjes. Verleid. Precies om in jouw ritme te komen. En we weten allemaal hoe je van dansen houdt. Acceptatie is stap 1, nu komt de dans. En laat je daar nou juist heel goed in zijn :)
BeantwoordenVerwijderenHey Herman,
BeantwoordenVerwijderenGisteren via Floris gehoord van jouw nieuws. Vandaag met veel bewondering je blogs gelezen. Bijzonder, ontroerend en veel herkenbaar.
Ik heb vier jaar geleden acute myeloide leukemie (AML) gehad. Dat was net na de periode van TNW Conference 2014, toen ik samen jou, Coen en Floris die stunt bedacht had om met HenQ €1 miljoen in de winnaar van onze startup competitie te laten investeren. Ik ben 6 maanden bezig geweest met mijn inductie-, twee consolidatie-kuren en stamceltransplantatie.
De ellende van onzekerheid, infuuspaal, beenmergpuncties, zenuwen of je remissie haalt, ziekenhuis voedsel.. ik weet precies wat je meemaakt. Ik hoop dat het je goed doet om te horen dat het leven net zo snel weer de goede kant kan omslaan. Ik heb na mijn stamceltransplantatie mijn leven weer opgepakt, mijn baan als events director bij TNW weer teruggekregen en mijn vrouw ten huwelijk gevraagd bij de afsluiting van de eerstvolgende conference (mocht je nog inspiratie nodig hebben voor je toekomstige bucket list): https://www.youtube.com/watch?v=D9D2whABQpU&t=1s
"When you're going through some hard times and wonder where god is, remember the teacher is always quiet during a test."
Laten we een keer een biertje drinken als je hierdoor heen bent. Success Herman.
Cheers,
Wytze
Mooi Wytze!
VerwijderenGeen Paniek, God heeft een Plan
BeantwoordenVerwijderenheel veel liefs, Loulou
Herman, wat een strijd, ook berusting is hard werken. Ik denk dat je het geweldig doet. Net als Birgit moest ik vandaag in de zonnige stad ook steeds aan je denken. Het was ineens niet meer vanzelfsprekend om lekker buiten te fietsen. Ik genoot ervan en dacht aan jou.
BeantwoordenVerwijderenVerdorrie Herman, ik kan me dat falen-gevoel helemaal voorstellen. Ga je frontaal de aanval aan met Leukemie, voel je je verslagen door niet altijd voorkomende bijverschijnselen. Maar je reactie erop - het accepteren van die hoofdpijn etc. - toont aan dat je sterk bent en op het juiste 'denk' pad zit (zeg ik, de far-from-specialist). Hou je taai! JW
BeantwoordenVerwijderen