Aanpassen en afstemmen

Nu ik in het ziekenhuis zit kan ik terugkijken op bijna 3 weken thuis.

Aan de ene kant een heerlijke tijd. Een welkome verandering na ruim een maand ziekenhuis. En natuurlijk heel fijn om mijn geliefden om me heen te hebben en te beschikken over meer leefruimte.
Aan de andere kant is het ook een uitdaging. Het vergt discipline om de dag zo in te delen dat ik niet te snel door mijn energie heen ben. Energie is in deze context een moeilijk uit te leggen begrip: het voelt alsof ik een zandloper in mijn lichaam heb die onstuitbaar leegloopt. Hoe geanimeerder een gesprek, of hoe leuker en inspannender een bezigheid, hoe sneller het zand wegstroomt. Voor mijn naasten is dat vaak moeilijk te doorgronden. Want juist als ik me net geanimeerd in een discussie heb gemengd, of een stuk buiten heb gelopen, raakt de voorraad des te sneller op. Terwijl de indruk die ik dan wek is dat het goed met me gaat.

In het gesprek met mijn lotgenoot vertelde hij dat hij zichzelf maandenlang gerantsoeneerd heeft op twee activiteiten per dag. In mijn geval zou dat kunnen zijn: één bezoeker spreken en één blogje schrijven.
Het valt mij niet eenvoudig ditzelfde te doen. Ik wil toch ook even buiten wandelen en er komen toch kinderen langs, die even aandacht behoeven. Hier en daar een bezoeker en af en toe eters 's avonds. En dan tussendoor nog wat huishoudelijke zaken en de regeldingetjes die ik in het ziekenhuis links liet liggen: nieuwe verwarmingsketel voor het appartement van Lisa en Daan, een kwestie met de VVE aldaar, verzekering voor de gyrocopter, volmacht voor verkoop van onze oude tjalk, domotica-dingen voor ons huis, ....etc.
Ik probeer elke dag een middagslaap in te plannen. Maar vaak loopt de ochtend uit en lig ik pas in bed tegen de tijd dat de einde-middag bezoeker zich aandient.

Nu ik weer bijna een dag in het ziekenhuis ben, valt me pas het verschil op. Het is hier zoveel rustiger. Je hoeft je niet te verplaatsen van kamer naar kamer. Catering, verpleging, artsen, iedereen komt naar je toe. En dat is hun werk. Je hebt niks te vereffenen - een aardig woord volstaat.

Tot zover mijn kant van het thuisverhaal. Maar ook voor mijn huisgenoten, Lydia en Nikki, is het een kwestie van aanpassen. Toen ik in het ziekenhuis lag was het voor Lydia makkelijk om avonden uit te plannen of mensen thuis uit te nodigen. Nu voelt zij toch de verplichting naar mij toe om thuis te zijn en het aantal bezoekers te beperken.
En na een tijdje is het nieuwe van mijn ziekte er ook wel vanaf - en dientengevolge het geduld ermee. Afgelopen vrijdag had Nikki haar eerste optreden met het schoolkoor. En alhoewel ik haar verwachtingen had geprobeerd te temperen, hoopte ze erg dat ik er bij zou zijn. Ik had die dag mijn drievoudige chemo gehad, geen middagslaap, en voelde me niet echt fit. Ondanks dat ik gevleid was door haar pleidooi en er erg graag bij had willen zijn, besloot ik thuis te blijven. Nikki vond het niet leuk - je had toch ook heel even kunnen komen! Lydia baalde dat ze alleen moest gaan. Ik antwoordde haar geïrriteerd dat er voorlopig wel meer niet kon: niet uit eten, niet naar theater, niet zeilen, niet reizen, niet vliegen, niks! Niet heel aardig, maar wel waar.
Die hele avond heb ik geslapen als een blok.

De volgende dag realiseerde ik me dat we meer moesten afstemmen - onze verwachtingen bijsturen - en dat uitspreken naar elkaar. Ik zei tegen Lydia dat zij zich helemaal vrij moest voelen om activiteiten buitenshuis in te plannen. Ik vermaak me wel, alleen thuis zijn is voor mij eerder heilzaam dan belastend.
Zij op haar beurt vertelde mij hoezeer zij ook weer genoot van de avondjes thuis. Met z'n tweeën of drieën aan tafel, haard aan, daarna een Netflixje doen. Thee in plaats van wijn. Lekker cocoonen. Dingen waarvoor we in ons vorige leven nooit de rust namen.
Goed om uit te spreken en goed om een nieuw evenwicht te vinden dat past bij de huidige realiteit.

En daarnaast dromen we van tijden die komen gaan. De bucketlist is goed gevuld. Een boel leuke dingen te doen. Als we hier heelhuids doorheen komen.