Weer thuis

Dus ik ben weer thuis.

Bizar. Na zo plotseling weggerukt te zijn geweest, is thuis zijn vertrouwd en vreemd tegelijk. 

De nacht redelijk geslapen. Tranen van geluk toen ik in bed zomaar Lydia's hand kon vastpakken. Wakker worden in eigen kamer, samen ontbijten met 'echte' koffie en zelfgemaakt eierontbijt. Geluk.

Maar ook verlorenheid, angst. Niet meer aangesloten op het systeem dat me wekenlang gevoed heeft. Hoe regel ik het nu? Elke winkel of apotheek lijkt buiten bereik. Durf ik überhaupt de straat op? Hoever kom ik? Ik voel me op een eiland.

De ingesleten routines opnieuw instellen: tandenpoetsen, handen wassen, veel drinken. Nieuwe routines ontwikkelen. Een dagritme.

En energie: in het ziekenhuis heb ik geleerd hoe zorgvuldig ik daarmee moet omgaan. Een simpel rondje lopen, een goed gesprek met een bezoeker, kan zomaar 2 uur herstel vragen. Die rust moet ik nemen, dat nalaten wreekt zich onmiddellijk.

Hier in huis beweeg ik noodgedwongen sowieso veel meer. Trap op, trap af. Ik wil niet steeds in bed liggen. Al dan niet noodzakelijke taken kijken me van links en rechts aan. Bezoekers melden zich, met de liefste bedoelingen.

Hoe daar paal en perk aan te stellen? Hoe een nieuwe routine te vinden?

Het wordt weer een nieuwe ontdekkingstocht. Nu wetend dat een groot deel van het verdere traject vanuit huis zal plaatsvinden - en dat mijn beschikbare energie zal fluctueren met de behandelingen - moet ik een methode verzinnen om ambitie en vermogen met elkaar in lijn te brengen. In werktuigbouwkundige termen: een regelkring maken. Beschikbaar vermogen meten en navenant de last aanpassen.

Maar hoe meet je je eigen grenzen? En hoe regel je de belasting? De menselijke termen hiervoor zijn: voelen en discipline.

Dagelijks voelen wat de grenzen zijn. En discipline - mezelf kennende vooral aan de beperkende, terugregelende kant.

Praktisch gezien betekent dit voor vandaag dat ik voorlopig even het aantal bezoekers op nul zet. Mijn eigen grote gezin, met alles wat er omheen hangt, is voor nu voldoende. Dus hoe goed ook bedoeld, voorlopig is bezoek alleen op uitnodiging. De gezellige tijden komen wel weer.

Verder blijf ik schrijven. Over het leven, de dood en alle praktische zaken ertussenin. Of dat elke dag zal zijn weet ik nog niet. Maar jullie zijn nog niet van me af!

Niet iedereen zal me geloven, maar dit is echt een lekker ontbijt!

----

Medische info:

vanmiddag weer naar het ziekenhuis voor bloedafgifte, drugs inkoop en een fijne ruggenprik. Vorige keer had hij 3x nodig om het juiste gat te prikken, dus hopelijk vandaag beter...

Daarna plat.