Wat zou een werktuigbouwer doen?

Van huis uit ben ik een werktuigbouwer, altijd op zoek naar praktische oplossingen. Het liefst snelle oplossingen, dingen die ik in elkaar kan flansen en dan - in ieder geval even - werken. Mensen die mij kennen weten waarover ik het heb.

Acute leukemie is op eerste gezicht vanuit mechanisch oogpunt tamelijk abstract. Een totaal willekeurige speling van het lot heeft bepaald dat er ergens in mijn beenmerg een kopieerfoutje is gemaakt tijdens een van de duizenden celdelingen die  daar per seconde plaatsvinden. Daarmee is een kettingreactie op gang gekomen, die wanneer deze niet de kop was ingedrukt, had geleid tot verdringing van het goede bloed, uiteenspattende organen en zelfs ontploffende botten.

De strijd tegen deze wildgroei wordt gevoerd op niveau van nano- en micrometers. Jaren van trial-and-error en gerichte ontwikkeling van synthetische chemicaliën hebben geleid tot moleculen die het delen van cellen verhinderen en aldus de ongebreidelde groei een halt toeroepen. Uitdaging daarbij is dat met al dat gekopieer er nieuwe mutaties blijven ontstaan, zodat er resistente stammen tevoorschijn kunnen komen. Dat maakt het genezingsproces allerminst voorspelbaar.

De werking van scheikunde is eigenlijk echter opvallend mechanisch. Chemie werkt door het al dan niet aan elkaar blijven 'haken' van moleculaire structuren. Alsof je met een grote bak lego (of schoenveters) rammelt en dan ziet dat bepaalde stukjes zich aan elkaar gaan hechten. Nog langer rammelen en er ontstaan grotere structuren die al dan niet stabiel blijken en gaandeweg kluwens van die grotere structuren. Tussendoor zwerven dan weer stukjes die juist zorgen voor het loshaken en zo krijg je een dynamisch geheel. Natuurlijk spelen er in de scheikunde meer krachten en energieniveaus dan in een bak met lego, maar vanuit werktuigkundig oogpunt is dit ongeveer hoe scheikunde werkt.

De moleculen die ontworpen zijn om mijn lichaam te redden passen als sleutels in de sloten van de delende cellen. Een van de eerste succesvolle chemo-therapieën was gemaakt op basis van foliumzuur, dat juist celdeling bevordert. Het ziet er aan de ene kant uit als foliumzuur en bezet zo de receptoren ('docking stations') op de cellen, terwijl het aan de andere kant toch niet de celdeling-bevorderende werking heeft.

Helaas is het nog niet gelukt om de moleculen zo te ontwerpen dat ze specifiek zijn voor - in mijn geval - lymfoblasten. Het is dus als een atoomoorlog met veel collateral damage. Een breed spectrum aan sneldelende cellen moet het onderspit delven, inclusief uiteindelijk ook die in mijn haarwortels...
Het is dus de grote vraag wie er straks als eerste opstaat in het plat-genukete Hiroshima van mijn beenmerg: the good guys or the bad guys.

Hoe mooi zou het zijn om wel specifiek te werk te gaan? Als praktische werktuigbouwer dacht ik daar natuurlijk direct over na. Twee ideeën drongen zich op.

Het eerste idee was dialyse, een proces dat ook bij nierziektes wordt toegepast. Haal al dat bloed door een filter dat op basis van (optische) digitale herkenning cellen links en rechts kan sturen (bijvoorbeeld elektromagnetisch). De vraag is of dat dan doorwerkt tot de corrupte stamcellen in het beenmerg, maar zuiveren van het bloed zou mogelijk moeten zijn.
Het onderzoeken waard.

Het tweede idee is exotischer, een stuk minder praktisch, maar wel veel veel leuker!
Een computerspel met impact in de echte wereld: Lympho Blaster!
Hoe zou het zijn als ik pakweg een miljoen kleine nano-duikbootjes in mijn bloedbaan zou injecteren, voorzien van besturing, camera en laserkanon? De bootjes worden via multi-channel wifi gekoppeld aan het net. Over de hele wereld kunnen gamers op hun computerscherm controle nemen over een duikbootje en in-corpu meedoen met een Massive Multiplayer First Person Shooter Game. Punten voor elke geraakte blast! Strafpunten voor het doden van goede cellen! Boss-fight tegen de laatste Blast!

Hoewel de nano-voorkant praktisch voorlopig niet uitvoerbaar, is het idee wel gaan groeien. Er wordt gewerkt aan een flash-versie van het spel, al is het maar om jullie allemaal wat te doen te geven!

Vanmiddag hoorde ik dat de laatste Blasten weg zijn uit het bloed! Maar we blijven Blasten blasten, want de fuckers komen vast weer terug.

Let's blast the bastards!

De kunstnier van Willem Kolff, gebouwd tijdens de bezettingsjaren van houten latjes, een fietsketting, worstenvel en een tweedehands naaimachinemotor.

Weer een mooi voorbeeld van medische werktuigbouw:
https://www.medischerfgoed.nl/topstukken/kunstnier-willem-kolff