Samourai

Vanaf het moment dat ik het bewuste telefoontje kreeg ben ik bezig geweest met afscheid. Het ritje op de step naar huis voelde intens, ik wist dat het mijn laatste kon zijn.
Het afscheid thuis, die ene genadige avond dat ik daar nog mocht zijn, ik bezag alles alsof het de laatste keer was. Ik speelde de laatste keer op de vleugel en ruimde de laatste dingen op. Laatste keer aan de keukentafel in dierbaar gezelschap. Alles in grote dankbaarheid.

Als ik dit vertel stuit ik op weerstand. Mensen zeggen, je hebt nog zoveel om voor te leven! Go for it, denk niet aan de dood!
Maar voor mij is het afscheid essentieel. Het is het nulpunt vanwaaruit ik de strijd aanga om te overleven. Zonder acceptatie van het nulpunt wordt die strijd een frustratie, een groene-zeep helling waarbij elke tegenslag een drama is. In plaats van de uitdaging die hij kan bieden, de vrijheid van het open vizier en de kans om te winnen.

De Japanse Samourai hadden, zo las ik, eenzelfde principe. Een strijder verklaarde zich aan het begin van zijn carrière dood. Hij schreef zijn eigen doodsgedicht en droeg dit bij zich op zijn hart. Door de dood als uitgangspunt te nemen kon hij moed tonen en uitdagingen aangaan. In de filosofie van de Samourai was sterven zonder je doel bereikt te hebben ook geen schande. Het ging om het het naar beste vermogen aangaan van de strijd. Niet talmen, peinzend over hoeveel mankracht de vijand zou hebben, maar vol erin, zelfs al versla je ze niet allemaal.

De acceptatie van het einde: een daad van kracht, niet een teken van zwakte.

Ik hoop dat ik met dit stukje duidelijk kan maken hoe ik hier in zit. Dat is voor mij belangrijk, want ik zal meer schrijven over de dood. Dus wees niet bang als ik daarover spreek, het is geen opgeven, het is niet dat ik niet wil leven, niet genoeg zou hebben om voor te leven.
Integendeel!
Duizenden plannen ontvouwen zich  in mijn hoofd voor het leven hierna. Je kent me. Genoeg levenslust, genoeg optimisme, genoeg te doen.
Maar alleen met het absolute einde als uitgangspunt, met het accepteren van de kaart die mij gedeeld is, kan ik hier gelukkig zijn met elke stap voorwaarts.
En tot nu toe heeft de reis me - gek genoeg - al veel geluk gebracht.

Kamon (familiewapen), gerelateerd aan de Samourai

De Hagakure, het van oorsprong geheime handboek van de Samourai, is aardig om door te lezen. Naast de Bushido (erecode), ook een boel gemopper van Tsunemoto op de gedegeneerde jongere generatie. De oude man, hangend naar tijden van oorlog en heldendaden, die met lede ogen het leven om zich heen zag veranderen. Pogend de oude waarden te bewaren. Het boek had wat dat betreft in alle culturen en alle tijden geschreven kunnen zijn.

Onze Kamon! (zie opmerking Lydia hieronder)