Reis door de nacht

Elf uur 's avonds. De energie sijpelt uit mijn lijf. Gedachten vertragen, verstijven, hersens worden van rubber, als was een verdoving ingespoten. Maar nog geen slaap.
De prednison die me gedurende de dag alert houdt en me in staat stelt geconcentreerd door pagina's te razen, houdt de oogleden op een kier. Maar ik kan niets anders, ogen dicht gedwongen. Toch in slaap gevallen.
Ik word wakker, door volle blaas of verpleging van buurman. Euforie: ik heb lang geslapen. Klok: nog maar 0:50. Uit bed, liter plassen, veel te veel. Geen licht aan, ademhaling rustig houden.
Weer in bed, concentreren. Rustig ademen, hartslag laag. Gedachten bedwingen. Minuten gaan voorbij. Ik hoor mezelf snurken, begin van de slaap. Flarden droom drijven voorbij. Dobberende bergen van Ha Long Bay, of zijn het erfstukken - meubels uit mijn moeders huis - die de mist in- en uit- drijven? Geen verhaal, geen droom, alleen maar dobberen.
Weer plas, 2:58. Same routine. Bang voor dehydratie. Terug in bed, gedachten. Teveel gedachten. Ademhalen, tellen. Nog even geen geluid, bang voor het wakende licht van mijn telefoon. Uur later. Plas. Toch maar even lezen. Uur later, eindelijk dwaalt het hoofd, adem naar snurkniveau.
6:07 droomloos wakker. Weer plas. Verleidelijk om de dag vast te beginnen. Maar ik weet dat ik de slaap nodig heb. Yoga nidra opzetten, de rustgevende stem van Linda. Tintelende handen van Vincristine. Kan ademhaling niet rustig krijgen, geloof niet in het succes dit keer. Maar wederom kan ik me het eind niet herinneren, tot nu toe elke keer.
7:30 Wakker en plas. Gordijn open, prachtige rode ochtendhemel. Om 8:00 komt de zon op. Audioboek, luisterend kijken.
Maag doet pijn, ik voel me brak. Misschien zoals na een avond goed drinken.
Zonder feest. Maar met een goed doel.