Paniek

Tot dusver heeft iedereen mij geprezen om mijn optimisme en standvastigheid.

Nu ben ik de strijd tot nu toe met veel positivisme aangegaan en dankzij mijn nul-optie als uitgangspunt heb ik de afgelopen weken als een mooi en noodzakelijk gevecht gezien en eigenlijk geen angst of paniek gekend.
Tot de afgelopen dagen. En daar kwam ik eigenlijk net pas achter.

Het begon met mijn gewicht. Toen ik hier kwam woog ik ca 78 kg, na weekje infuus en prednizon op volle stand was dat 81. Sindsdien ben ik dag na dag afgevallen tot onder de 70kg nu. Niet dat dat hier als een groot probleem wordt gezien. Eten doe ik volgens de diëtisten genoeg - zij het soms tegen heug en meug - en de medische staf houdt mijn bloedwaarden en -drukken in de gaten, die hun geen reden tot zorg geven.

Maar ikzelf begon mijn duffe slapheid aan dehydratie te wijten. Voor mij een deja-vu van de mislukte halve marathon van 2005, waar ik door vochtgebrek in de laatste kilometer onderuit ben gegaan.
Elke dag dat er weer een halve of hele kilo van mijn gewicht af ging, voelde als machteloos verlies.
Ik geloof ook wel dat ik wat teveel aan het plassen was en dat vochtverlies de voornaamste oorzaak is van snelle gewichtsafname, maar voor mij werd het een obsessie.
En als je met jezelf een wedstrijd aangaat door meer te drinken dan je plast, weet je in ieder geval zeker dat je vaak naar de wc moet. En bij die liters die er dan uitstromen denk je, ik moet meer drinken! Zo beland je in een vicieuze cirkel.

Gisteren kwam het tot een punt dat ik bedacht dat ik zelfs niet naar huis wilde als ik zo leeg bleef lopen. De lieve verpleegkundigen hoorden me geduldig toe, maar probeerden me ook een beetje te bedaren.
Toen kwam daar gisteravond opeens een plotselinge rugpijn bij. Ik kon niet meer zitten, staan of liggen. En voelde ik daar een beginnende ontsteking in mijn mond?

Vannacht werd ik gered door de nachtverpleging. Twee paracetamollen en een licht slaapmiddel hebben me door de nacht gesluisd; zonder 5x plassen en zonder noemenswaardige rugpijn ben ik wakker geworden. Heel fijn. Zo moet Lazarus zich gevoeld hebben.

Verstandelijk kwam ik gisteren al tot deze conclusie, maar met de rust van de ochtend kan ik haar omarmen en opschrijven:

Ik ben gewoon bang.

Bang voor de uitslagen van vandaag. Bloed en met name beenmerg gaan bepalend zijn voor waar ik sta, wat er bereikt is deze maand.
Bang voor het vervolg: hoe gaat het programma eruit zien? Ik kan goed leven met onzekerheid, ik kan mijn hoop op korte termijn uitstellen, maar helemaal niet weten wat de komende maanden in petto houden..
En niet in de laatste plaats: Bang om deze veilige muren te verlaten.

Dit ziekenhuis is een vesting die zich om mij heen heeft gesloten. Een veilige haven, waar voor me gezorgd en op me gelet wordt en waar 1 druk op de knop voldoende is om een heel medisch team op de been te krijgen. En ook beschermende muren, die de buitenwereld op afstand houden.
De gang naar huis betekent dit loslaten. De eigen vertrouwde - maar onbeschermde -omgeving terug, de confrontatie met hoe het leven was. De dagelijkse routine, huishoudelijke taken, kan ik dat aan?

Nu ik dit onder ogen zie word ik rustiger.
Als ik kan leven met de dood in de ogen, de strijd aan kan gaan met het onzichtbare monster in mij, dan moet ik deze stap ook aankunnen.
Vandaag voorlopig de laatste prednizonpil. Ik ben er klaar voor!