Lachen om de soepkip

Gisteren was een heftige dag.

Het begon met de eerste uren thuis, waarover gisteren al geschreven. Al voor het twaalf uur was, de tijd dat ik moest vertrekken naar het AMC, merkte ik dat ik verder uit de energievoorraad getapt had dan verstandig was. Het gaat zo ongemerkt hier thuis!
Puffend liet ik me in de Uber Black vallen. Gevoelsmatig geloof ik dat ik minder kans op besmetting heb in de Black dan in de UberX. Geen idee of dat steek houdt, maar je zit door de grotere auto meestal wel verder van de bestuurder af.

Aangekomen bij het AMC kwam ik aan de andere kant van de zorg terecht. Daar waar ik een maand lang het middelpunt was geweest van alle aandacht, daar waar verpleging, lab, catering, fysiotherapeuten, mondhygienisten, artsen en specialisten aan mijn bed verschenen, was ik nu de gewone zorginkoper.
Registreren als klant - ik was bijna verontwaardigd na een maand inmate te zijn geweest - nummertje trekken voor bloed prikken, wachten op je beurt, naar het prikhokje - waar de naald net iets bruter wordt ingestoken dan op je eigen kamer, uur in de wachtrij voor de apotheek... Een totaal andere wereld. Wel kreeg ik hier en daar voorrang - de groene stip - als onco/hema patient. Dat geeft nog een beetje een VIP gevoel. Maakt plaats, oh snotterende luiden, ik heb pas echt iets ernstigs!
De imposter binnenstebuiten gekeerd.

Daarna was de verrassing des te groter toen ik op de dagafdeling van de Hematologie belandde. Een knusse afdeling, strak vormgegeven en prettig verlicht. Privé-kamertjes met bed of comfortabele ligstoel. En mijn casemanager die me samen met mijn vertrouwde arts opwachtte. Het voelde even als thuiskomen.
In mijn geestesoog had ik me zelf al zwetend zien zitten op een drie-potig krukje, voorovergebogen, terwijl een leerling-neuroloog zijn naald tussen twee wervels probeerde te proppen. En dan na mijn hersenen volgespoten te hebben: opdonderen.
Het omgekeerde was het geval. Ik kreeg een bed - waar ik hard aan toe was, ik kon nauwelijks meer staan - mocht vooraf en naderhand rusten en de prik zelf ging dit keer vlekkeloos. Fijn te weten dat dit plekje bestaat - ik zal er nog de nodige dagen doorbrengen.

De optelsom van vermoeiing, chemo in m'n kop en teveel eten 's avonds heeft me wel genekt. Knallende koppijn, mega duizelig, onscherp zien en hartslag van 100. Duurde tot ergens diep in de nacht voor het een beetje afnam, maar gelukkig vanmorgen weer onverwacht fris wakker geworden.

Tussen die ellende ook nog een leuk moment. Voor het eten was ik even in bad gegaan. Een gekoesterde wens, de afgelopen maand. Heerlijk om mijn rillerige lijf even op te warmen.
Pas toen ik in bad zat, keek ik voor het eerst naar mijn benen. Het was alsof ik in de film van een ander was beland. Dit ben ik niet! Hier zit iemand anders! Mijn altijd stevige kuiten bleken afgekloven botjes. Mijn dijen waren malle mergpijpen. Ik leek wel een kip na een dag trekken in de soep.
Ik schoot onbedaarlijk in de lach. Al die tijd me drukmaken over teruglopend gewicht en vocht en zo, en al die tijd niet in de gaten gehad dat mijn spieren inderdaad de aftocht aan het blazen waren. Staand onder de douche was me dat nooit opgevallen. Ik vond dat opeens erg komisch.
Wordt flink trainen om dat weer goed te krijgen!

Nu wandeling naar de lokale apotheek - gisteren niet alle drugs kunnen scoren in het AMC - met 't stepje als backup aan de hand. De zon schijnt, ik ben benieuwd!


---
Illustratie: Tim Flach