Hoog bezoek

Nog even een itempje tussen door, voor de leuk.

Vanuit het raam van mijn kamer heb ik prachtig uitzicht richting zuiden. Op 11 uur zie ik de zendmast van Hilversum. En net iets westelijk daarvan ligt het vliegveld Hilversum, waar mijn gyrocopter geparkeerd staat en vanwaaruit ik regelmatig mijn rondjes over het land trek.

Jullie zullen begrijpen dat ik met dit mooie weer vaak de hemel aftuur, om te zien of ik wat zie vliegen aldaar. Maar het is te ver weg om wat te onderscheiden en de controle zone (CTR) van Schiphol sluit zich hier net om het ziekenhuis heen. Weinig kleine luchtvaart in zicht dus. Alleen de lijnvliegtuigen trekken hoog daar boven hun strepen door de lucht.

Intussen staat mijn rode monster maar stil. De laatste vlucht was op 19 september met collega Mick, op een winderige dag. Een vlucht, zo wilde ik mezelf toen niet toegeven, die me behoorlijk had afgemat. Ik was zelfs blij dat ik mocht landen. Achteraf weer een teken.
Maar stilstaan is niet goed. De motor moet draaien, de rotor moet spinnen. Anders komen er alleen maar storingen van.

Mijn gyro-vriend George, ervaren piloot en bekend met mijn kist, bood aan om een rondje te vliegen. En dan ook maar even bij mijn raam voorbij te scheren.
Samen met zijn vrouw Vera kwam hij gisteren langsgevlogen. Ze hadden speciaal toestemming gevraagd aan Schiphol om een stukje door te dringen tot in de CTR. Een fantastisch moment voor mij!

Ik zal jullie het filmpje niet onthouden:









Reacties

  1. Unknown21 oktober 2018 om 18:09

    Ha, wat een mooie verrassing zeg! Ik stond al met één been in mijn "sponsorvlucht" samen met jou, maar wacht geduldig af.... "One day we will fly away.."! Laat die Gyro maar lekker warm draaien af en toe, take care x Alexander

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lydia21 oktober 2018 om 18:31

    Super actie van George en Vera! Jammer dat ik dat gemist heb....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Maria M.21 oktober 2018 om 19:32

    Zooo fijn jouw stem ook even te horen! Onze bekende Herman! Het beste weer, lieve neef!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. anonyme21 oktober 2018 om 22:03

    supercool zeg! leuk dat Schiphol toestemming gaf

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Annemijn22 oktober 2018 om 15:16

    Waar bleef de looping??

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Anoniem22 oktober 2018 om 17:59

    Mooi Herman! Ik kan mij voorstellen dat ,dat even een geniet momentje was.Top!
    En verder schrijf je mooie verhalen. Ik had ze natuurlijk liever niet gelezen want dan had je hier niet gelegen. Don't give up you will come back!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Log in with your Google account for the best results.
Don't forget to press Publiceren after robot check.
If you post Anonymous, mention your name in the post please!!

Popular posts

6 jaar later

Afbeelding
3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...
Meer lezen

Tweelingbroer

Afbeelding
In maart 2019 onderging ik een stamceltransplantatie. De nieuwe cellen werden geoogst uit het bloed van mijn broer. Om plaats te maken voor de nieuwkomers werd ik eerst zo goed als dood gemaakt. Full-body bestraling en heftige chemo. En dan hopen dat het nieuwe bloed zou aanslaan. Daarna een traject met vallen en opstaan. Aanvankelijk strompelend. Gaandeweg sterker wordend, wennend aan die rare neuropathie, lerend te accepteren en om te gaan met beperkingen. Maar de oorlog in mijn lichaam, met aan de ene kant het nieuwe bloed - afkomstig van mijn broer - en aan de andere kant mijn 'eigen' weefsels, blijft latent aanwezig en wordt slechts onderdrukt door gebruik van prednison. Bij de minste aanleiding, zoals slaaptekort, koude of ziekte, vlammen de onlusten op en doet het hele lichaam pijn. Ik vraag me weleens af wie er aan de winnende hand is, in die sluimerende oorlog. Zou het DNA van  Rein  langzaam ook de omringende organen binnendringen? Of blijft het beperkt tot de bloedc...
Meer lezen

De kunst van het stilliggen

Afbeelding
Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...
Meer lezen