Hoe is het nou?

Mensen vragen me hoe het nou met me is. Waarom ik niet loop te vloeken in dit blog? Of ik me besef hoe heftig het wel is? Hoe ik daar mee om ga? Gebeurt dit wel echt, Papa, of is het een droom?

Ik vind het moeilijk een antwoord te vinden op deze vragen. Inderdaad, ik ben niet boos, ik loop niet te kankeren op wat mij geheel zonder reden is overkomen. Waarom ben ik zo positief? Verzet ik mij niet?
De halve nacht heb mijzelf gepijnigd, in mijzelf liggen graven, om daar een antwoord op te vinden.
Een vat vol tegenstrijdige gevoelens en gedachten.

Is het omdat ik weet dat het goed komt?
Anekdotisch bezien lijkt de survival rate heel hoog, want er leven nog veel mensen die deze ziekte hebben gehad. Elk jaar 100 overlevenden van de 200 lymfatische leukemie-patiënten in Nederland alleen al, dat is een grote groep. Iedereen kent wel een survivor.
Maar de doden vormen de zwijgende andere helft. Statistisch bezien is er nog steeds een 50/50 kans om dit avontuur met de dood te bekopen. Bepaald geen zekerheid.

Is het omdat ik het niet erg vind om dood te gaan?
Ik kan terugkijken op 52 jaren (min 1 dag) die mij heel veel moois gebracht hebben. Hoe meer ik aan mijn mogelijke eind denk, hoe meer ik het mooie zie van al die jaren. Ik heb een gouden leven gehad. Als dit het dan was, kan ik heel dankbaar en tevreden zijn. Ben ik tè tevreden?
Nee, er is ook honger naar de toekomst. Kinderen van wie ik zielsveel houd, die ik wil zien opbloeien, voor wier grut ik de Opa wil zijn. Mijn lieve vrouw, met wie ik oud wil worden om op een dag sámen oud en tevreden te sterven. Mijn bedrijf dat zich aan het ontwikkelen is (en temeer in beweging komt door mijn plotselinge wegvallen) en waarvan ik de toekomst mee wil maken; straks samen kunnen terugkijken op vele mooie, spannende jaren. Avonturen die nog beleefd moeten worden, landen ontdekt, schepen en vliegtuigen die bedwongen moeten worden. Spannende technologie die ons leven verder zal veranderen... Zoveel toekomst die ik niet wil missen.
Maar ook hier weer laag op laag. Ik kan niet ontkennen dat berusting en tevredenheid zich van mij meester maakten toen ik naar het ziekenhuis vertrok. Als dit het was, was dit het.

Ben ik heel naief, extreem dapper, of onverschrokken?
Ja natuurlijk, alledrie! ;)
Maar ook realist, bang en voorzichtig.

Of gewoon in shock? Afgestompt. Niet in staat om überhaupt te voelen. Lachen als substituut voor emotie. Braaf in de pas lopen omdat ik aardig gevonden wil worden.
Ik denk het niet. Hoe onwerkelijk de situatie ook is.

Allemaal strijdige gevoelens die over elkaar buitelen. Keleidoscopisch veranderende patronen, afhankelijk van stemming steeds een andere schakering van de zelfde ingrediënten.

Maar één kracht is leidend, drijft mij en sleept mij voort.
Op het moment dat ik dat telefoontje kreeg, werd mij iets kostbaars gegeven:
Een nieuw leven en een nieuwe uitdaging.

Dat wat belangrijk leek (zoals funding van een bedrijf) werd plots onbelangrijk.
Dat wat vanzelfsprekend leek (zoals dagelijks ademhalen), werd belangrijk.
En ik kreeg een simpele opdracht: meld je in het ziekenhuis en schrijf je in voor het gevecht.

Het was alsof ik radicaal geteletransporteerd werd van de Spuistraat naar het Base Camp van de Mount Everest. Met de opdracht: jij gaat dat ding beklimmen, tot de top. Je kunt onderweg doodgaan, het is best gevaarlijk en zo'n berg heb jij nog nooit beklommen. Maar als je die top haalt, jongen, dan heb je wat. Dan is de wereld nooit meer hetzelfde. En je kunt het!

De uitdaging van de tocht appelleert aan mijn drang tot avontuur. De vooruitzichten te overleven maken me hongerig. Ik wil het goed doen, ik wil niet in het ravijn storten. En tegelijk verlang ik er  juist naar over de nauwe paadjes langs dat ravijn te lopen. Zonder echt gevaar is er niks aan. Ik koketteer met mijn dood. Ik maak grappen over mijn ziekte. Ik daag haar uit. Wil laten zien dat ik niet bang ben, maar zal overwinnen.
Intussen doe ik alles om goed voorbereid te zijn. Ben omringd door een fantastisch team van ervaren sherpa's. Zuig de liefde op van allen die dagelijks aan mij denken.

De verlokking van de strijd, het onmetelijke perspectief dat de top gaat bieden. Het daarna zoveel beter weten wat het leven waard is. Het winnen. Dat drijft mij.

Hoe het straks zal zijn, als ik voor de zoveelste keer van het pad glijd, huilend met de nagel van mijn pink nog net aan het randje boven het ravijn hang, me door de sherpa's moeizaam terug laat hijsen.. dat weet ik niet. Kan de lust om te winnen dan nog op tegen de verlokkende rust van de inktzwarte diepte? Zal ik dan opgeven of schuilt in mij echt die held?

Volg mij op deze reis en we zullen zien...

nichtje Jackie Kriek vat het goed samen!