Het gif zit erin...
Gisteren een mooie verjaardag beleefd. Misschien wel de bizarste van mijn leven. Maar mooi.
Bezoek van klein aantal vrienden en 2 dochters, waarna ik mij - vooral omdat het zo leuk was - totaal gesloopt voelde. Prednison geeft me de illusie van energie, maar intussen loop ik dubbel zo snel leeg.
Lydia kwam tegen de avond. Romantisch diner in de kantine beneden, met stiekem een glaasje wijn erbij. Vervolgens ons eigen kamertje-voor-een-nacht. Wat een geweldige service weer van de lieve mensen in dit ziekenhuis. Wat simpelweg een nacht samen nu betekent...
(over PSV hebben we het even niet)
Vandaag is dag 8. De eerste toediening van cellendoder Vincristine staat op de rol. Daar waar de pred-pillen tamelijk specifiek de boze blasten te lijf ging, wordt nu zwaarder geschut in stelling gebracht. Alles moet eraan. Inclusief de elementen die je beschermen tegen ziektes en infecties, zuurstof transporteren en bloedstolling mogelijk maken. De effecten hiervan zullen zich langzaam aandienen.
Maar spul doordrenkt niet alleen mijn lichaam. Ook de geest wordt geïntubeerd. In mijn verbeelding zie ik het zure venijn al door mijn aderen kruipen, van de pols door arm en oksel naar het hart, waar het na gang door de longen schuimend wordt opgeklopt en doorgespoten, de aorta in. En vandaar zich verspreidend door haarvaten in hersenen, spieren, organen, tot ik en het gif samen één zijn, een kloppende, stotende vloed van vernietiging. Angst.
In afwachting van de verpleegkundige open ik de stapel verjaardagspost die op mijn tafel verschenen is. Emotie overmant me. Bij bijna elke kaart zit ik te janken. Zo veel liefs. Kaarten met foto's, verhalen, opbeurende teksten. Allemaal even dierbaar en fijn.
Het spul zit gewoon in een grote injectiespuit, die weggespoeld met een zoutoplossing uit het infuus, in 5 minuten in mijn arm1 gespoten wordt. Dat was 't dan.
Het infuus wordt losgekoppeld. Tot mijn verrassing worden Harry en ik gescheiden. "Spoelen hoeft niet meer. Volgende week weer een dosis".
Vrijheid? Geen piepende handenbinder meer aan mijn lijf. Naar de wc zonder infuuspaal over de drempel te tillen. Zonder hulp mijn shirt aan- en uit kunnen trekken.
Maar mijn eerste reactie is niet een van blijdschap.
Voor mij opent zich een meer van tijd, tijd zonder duidelijk doel, tijd van wachten. Het gevecht van de eerste week - hup ziekenhuis in, hup tests en metingen, hup pred-pillen, klaarstomen voor de chemo - is voorbij. Zelfs gestript van Harry. Ik voel me als Sinterklaas zonder staf. Op 7 december.
Zaalarts komt langs, ik vraag hem naar volgende meetpunt. Zegt dat het alle kanten op kan met de bloedwaarden. Kan zelfs allemaal op niveau blijven zonder dat dit veel zegt over hoe de middelen aanslaan. Pas over 3 weken weer mergpunctie, waaruit de werkelijke effectiviteit blijkt. Intussen wel wat blasten tellen en paar keer per week meten, maar weinig houvast daaraan volgens hem.
Pats. Nog meer wachten.
Intussen kom ik hier andere patiënten tegen. Half jaar bezig, vier maanden bezig, het wordt me duidelijk dat het een lang proces kan gaan worden. Met lange tijden van onzekerheid, zonder resultaten. En niet het meest lekkere gezonde gevoel al die tijd. Taaie shit.
Ik focus maar op het genetische onderzoek, de ruggenprik en andere kleine stapjes tussendoor.
Dag voor dag. Pole pole.
1Oplettende lezertjes: er hoefde nog geen lijn in mijn borst geplaatst te worden.
Bezoek van klein aantal vrienden en 2 dochters, waarna ik mij - vooral omdat het zo leuk was - totaal gesloopt voelde. Prednison geeft me de illusie van energie, maar intussen loop ik dubbel zo snel leeg.
Lydia kwam tegen de avond. Romantisch diner in de kantine beneden, met stiekem een glaasje wijn erbij. Vervolgens ons eigen kamertje-voor-een-nacht. Wat een geweldige service weer van de lieve mensen in dit ziekenhuis. Wat simpelweg een nacht samen nu betekent...
(over PSV hebben we het even niet)
Vandaag is dag 8. De eerste toediening van cellendoder Vincristine staat op de rol. Daar waar de pred-pillen tamelijk specifiek de boze blasten te lijf ging, wordt nu zwaarder geschut in stelling gebracht. Alles moet eraan. Inclusief de elementen die je beschermen tegen ziektes en infecties, zuurstof transporteren en bloedstolling mogelijk maken. De effecten hiervan zullen zich langzaam aandienen.
Maar spul doordrenkt niet alleen mijn lichaam. Ook de geest wordt geïntubeerd. In mijn verbeelding zie ik het zure venijn al door mijn aderen kruipen, van de pols door arm en oksel naar het hart, waar het na gang door de longen schuimend wordt opgeklopt en doorgespoten, de aorta in. En vandaar zich verspreidend door haarvaten in hersenen, spieren, organen, tot ik en het gif samen één zijn, een kloppende, stotende vloed van vernietiging. Angst.
In afwachting van de verpleegkundige open ik de stapel verjaardagspost die op mijn tafel verschenen is. Emotie overmant me. Bij bijna elke kaart zit ik te janken. Zo veel liefs. Kaarten met foto's, verhalen, opbeurende teksten. Allemaal even dierbaar en fijn.
Het spul zit gewoon in een grote injectiespuit, die weggespoeld met een zoutoplossing uit het infuus, in 5 minuten in mijn arm1 gespoten wordt. Dat was 't dan.
Het infuus wordt losgekoppeld. Tot mijn verrassing worden Harry en ik gescheiden. "Spoelen hoeft niet meer. Volgende week weer een dosis".
Vrijheid? Geen piepende handenbinder meer aan mijn lijf. Naar de wc zonder infuuspaal over de drempel te tillen. Zonder hulp mijn shirt aan- en uit kunnen trekken.
Maar mijn eerste reactie is niet een van blijdschap.
Voor mij opent zich een meer van tijd, tijd zonder duidelijk doel, tijd van wachten. Het gevecht van de eerste week - hup ziekenhuis in, hup tests en metingen, hup pred-pillen, klaarstomen voor de chemo - is voorbij. Zelfs gestript van Harry. Ik voel me als Sinterklaas zonder staf. Op 7 december.
Zaalarts komt langs, ik vraag hem naar volgende meetpunt. Zegt dat het alle kanten op kan met de bloedwaarden. Kan zelfs allemaal op niveau blijven zonder dat dit veel zegt over hoe de middelen aanslaan. Pas over 3 weken weer mergpunctie, waaruit de werkelijke effectiviteit blijkt. Intussen wel wat blasten tellen en paar keer per week meten, maar weinig houvast daaraan volgens hem.
Pats. Nog meer wachten.
Intussen kom ik hier andere patiënten tegen. Half jaar bezig, vier maanden bezig, het wordt me duidelijk dat het een lang proces kan gaan worden. Met lange tijden van onzekerheid, zonder resultaten. En niet het meest lekkere gezonde gevoel al die tijd. Taaie shit.
Ik focus maar op het genetische onderzoek, de ruggenprik en andere kleine stapjes tussendoor.
Dag voor dag. Pole pole.
![]() |
Socrates krijgt de gifbeker geserveerd |
1Oplettende lezertjes: er hoefde nog geen lijn in mijn borst geplaatst te worden.
Pole pole, pap! Socrates wijst er al naar; de top van de Everest ga je halen!
BeantwoordenVerwijderenEn het is toch wel fijn dat jij dit spul niet hoeft te drinken. Smaakt vast niet lekker!
VerwijderenIk ben het met onze dr. Mitchell eens!
VerwijderenOok dit ga jij overleven, wachten is kut.. Maar gelukkig zijn er genoeg potjes 5000 waarin je kunt oefenen om mij eindelijk te verslaan! x love u pops
Tja, is inderdaad moeilijk als 'vechten' in de praktijk eigenlijk veelal 'wachten' blijkt te zijn. Wachten in het ziekenhuis, wachten met een (licht) ziek gevoel, wachten op wanneer, wat? Gelukkig weet je altijd wel weer jezelf op een zinvolle manier bezig te houden, en zullen je geliefden en vrienden dat wachten veel aangenamer komen maken. Love you, wij wachten mee!
BeantwoordenVerwijderendon't make me cry girl
VerwijderenOpdat de gifbeker haar werk maar snel en grondig doet!!! Daar proost ik op!!
BeantwoordenVerwijderenHow I wish I could read Dutch well and not have to use google translate. It doesn't do your gift for writing much justice. But...I can extract the gist. Keep sharing with us and know that you are loved, thought of and prayed for by those who are near and those who are far. Stay tough!! xx Leen
BeantwoordenVerwijderenLieve lieve Herman,
BeantwoordenVerwijderenJij bent toch wel de stoerste en krachtigste kerel waarmee ik heb gesport. ( sorry meneer slaats ). Deze klotezooi zal die puurheid en energie die in jou zit niet af kunnen pakken.
Weet ook zeker dat jij dit de kop in gaat drukken.
Denk aan jou en aan thuis.
Lieve Herman,
BeantwoordenVerwijderenDe eerste stappen zijn gezet en nu maar voetje voor voetje verder gaan. En maar afwachten, en maar doorgaan! Hoop dat het lukt om inhoud aan je dagen te geven, dat boeken en films bv. weer opties worden. Sterkte en liefs! Christine& Alexander
Hallo Herman,
BeantwoordenVerwijderenTerwijl jij de eerste hobbel al genomen hebt, ben ik nog even aan het bijkomen van dit nieuws...Maar ik heb ook alle vertrouwen dat je dit gaat verslaan. Met vastberadenheid, humor en poëtische epistels (schrijven is goed voor de ziel). Mooi om te lezen hoe je dit beleefd.
En ken je the Big Five for Live? Ook dit komt in jouw museum, maar het museum is bij lange na nog niet klaar. Ik ga er zelfs vanuit dit ergens in een stoffig voorkamertje belandt. Ik wens je heel veel soepelheid voor de komende tijd, pluk de dag en wees lekker ondeugend af en toe. Lieve groet, Anneke
Sterkte, zolang het ook allemaal maar weer eruit komt!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDag voor dag... zoals mijn Marijke (mijn lieve mams) altijd zegt: take the hurdle when you get there....
BeantwoordenVerwijderen