Het gif zit erin...

Gisteren een mooie verjaardag beleefd. Misschien wel de bizarste van mijn leven. Maar mooi.
Bezoek van klein aantal vrienden en 2 dochters, waarna ik mij - vooral omdat het zo leuk was - totaal gesloopt voelde. Prednison geeft me de illusie van energie, maar intussen loop ik dubbel zo snel leeg.
Lydia kwam tegen de avond. Romantisch diner in de kantine beneden, met stiekem een glaasje wijn erbij. Vervolgens ons eigen kamertje-voor-een-nacht. Wat een geweldige service weer van de lieve mensen in dit ziekenhuis. Wat simpelweg een nacht samen nu betekent...

(over PSV hebben we het even niet)

Vandaag is dag 8. De eerste toediening van cellendoder Vincristine staat op de rol. Daar waar de pred-pillen tamelijk specifiek de boze blasten te lijf ging, wordt nu zwaarder geschut in stelling gebracht. Alles moet eraan. Inclusief de elementen die je beschermen tegen ziektes en infecties, zuurstof transporteren en bloedstolling mogelijk maken. De effecten hiervan zullen zich langzaam aandienen.
Maar spul doordrenkt niet alleen mijn lichaam. Ook de geest wordt geïntubeerd. In mijn verbeelding zie ik het zure venijn al door mijn aderen kruipen, van de pols door arm en oksel naar het hart, waar het na gang door de longen schuimend wordt opgeklopt en doorgespoten, de aorta in. En vandaar zich verspreidend door haarvaten in hersenen, spieren, organen, tot ik en het gif samen één zijn, een kloppende, stotende vloed van vernietiging. Angst.

In afwachting van de verpleegkundige open ik de stapel verjaardagspost die op mijn tafel verschenen is. Emotie overmant me. Bij bijna elke kaart zit ik te janken. Zo veel liefs. Kaarten met foto's, verhalen, opbeurende teksten. Allemaal even dierbaar en fijn.

Het spul zit gewoon in een grote injectiespuit, die weggespoeld met een zoutoplossing uit het infuus, in 5 minuten in mijn arm¹ gespoten wordt. Dat was 't dan.

Het infuus wordt losgekoppeld. Tot mijn verrassing worden Harry en ik gescheiden. "Spoelen hoeft niet meer. Volgende week weer een dosis".
Vrijheid? Geen piepende handenbinder meer aan mijn lijf. Naar de wc zonder infuuspaal over de drempel te tillen. Zonder hulp mijn shirt aan- en uit kunnen trekken.
Maar mijn eerste reactie is niet een van blijdschap.

Voor mij opent zich een meer van tijd, tijd zonder duidelijk doel, tijd van wachten. Het gevecht van de eerste week - hup ziekenhuis in, hup tests en metingen, hup pred-pillen, klaarstomen voor de chemo - is voorbij. Zelfs gestript van Harry. Ik voel me als Sinterklaas zonder staf. Op 7 december.

Zaalarts komt langs, ik vraag hem naar volgende meetpunt. Zegt dat het alle kanten op kan met de bloedwaarden. Kan zelfs allemaal op niveau blijven zonder dat dit veel zegt over hoe de middelen aanslaan. Pas over 3 weken weer mergpunctie, waaruit de werkelijke effectiviteit blijkt. Intussen wel wat blasten tellen en paar keer per week meten, maar weinig houvast daaraan volgens hem.
Pats. Nog meer wachten.

Intussen kom ik hier andere patiënten tegen. Half jaar bezig, vier maanden bezig, het wordt me duidelijk dat het een lang proces kan gaan worden. Met lange tijden van onzekerheid, zonder resultaten. En niet het meest lekkere gezonde gevoel al die tijd. Taaie shit.

Ik focus maar op het genetische onderzoek, de ruggenprik en andere kleine stapjes tussendoor.
Dag voor dag. Pole pole.

Socrates krijgt de gifbeker geserveerd

¹Oplettende lezertjes: er hoefde nog geen lijn in mijn borst geplaatst te worden.