Elf jaar

Soms heb ik gewenst dat ik weer elf jaar was. Die onbezorgde, stralende leeftijd.

Elf jaar. Lagere school. Ik was een dromer, lezer, buitenspeler.
Mijn eerste luchtbuks, vuurtjes stoken, hutten bouwen, kliederen met electronica, modelvliegtuigjes, lego bouwen en vervolgens opblazen met vuurwerk, door de duinen en bossen struinen in verbeelde avonturen, soldaatje spelen, skateboarden, ravotten met mijn hondje Winky, donkere kamer, scheikundeproeven met ontploffingen, fantaseren, uitvinden. Vrij dromen.
Elke dag nieuwe spannende plannen. 's Avonds in bed dromend van dingen die ik de volgende dag zou willen maken en doen.

En dan de pubertijd. Onzekerheid. Inpassen en onderscheiden tegelijk. Zoeken naar eigen kracht en botsend met tekortkomingen.
Naar Delft, hervorming, normalisatie. Veel vrienden gemaakt, maar ook veel eigens overboord gegooid.
Gaandeweg sluipt de volwassenheid binnen. Verantwoordelijkheden. Gezin. Bedrijf beginnen. Doelen bereiken, iets zijn, iemand zijn. Zes (deels geleende) navelstrengen voor eeuwig gekoppeld aan mijn hart. Bedrijf en bedrijven, schepen en vliegtuigen, sturen, varen en vliegen. Verantwoordelijk voor velen. Dagen gekenmerkt door to-do lijsten. Jezelf streng afrekenend op productiviteit.

Ook hier in het ziekenhuis ben ik daar niet vrij van. Wakker worden met plannen, in de hoop ze te vervullen. En dan altijd praktische en fysieke hindernissen.
Maar met het laten vallen van zoveel taken en verantwoordelijkheden komt ook het besef dat niet alles meer hoeft. Zoveel al bereikt, zoveel verantwoordelijkheid gedragen en een stabiele basis gebouwd voor allen die op mij steunen.

Als dit hier niet einde is, wat komt er dan hierna?

Weer dromen, leven van dag tot dag? Terug naar elf jaar.

De enige foto uit die tijd die ik kon vinden, sorry broer! :)