De Verenigde Cellen van Herman
Ooit heb ik tijdens heftig cardio-trainen een spel bedacht dat zich afspeelt in mijn eigen lichaam:
De Verenigde Cellen van Herman (afgekort VC).
Het viel me op dat mijn hoofd - en bij nader inzien slechts een heel klein stukje van mijn hoofd - tijdens het sporten - en bij nader inzien niet alleen bij sporten - als een genadeloze tiran de baas speelde over mijn hele lichaam. Het was mijn hoofd dat dicteerde hoeveel er elke minuut weggetrapt moest worden om het persoonlijke record te verbreken of anders om tenminste uit te komen op een eindscore die mij - lees: dat hoofd - de rest van de dag geen kutgevoel zou opleveren.
En dan, mits mijn hoofd die dag in een milde bui was, of misschien wel een excuus zocht voor een onafwendbare nederlaag, riep ik de VC bijeen.
Ik visualiseerde een grote parlementsruimte waarin allen vertegenwoordigd waren voor interlimbiaal overleg: de maag, de darmen, ledematen, spieren in alle uithoeken, de lever met zijn satellietstaten, nieren, blaas, longen, hart, botten, huid, het bloed dat door de aderen spoot. Ik kan me niet herinneren of het beenmerg was uitgenodigd, maar misschien hield het zich wel gewoon stil.
Al trappend en stampend ging ik de rijen af. Jij maag, ben je niet te verkrampt? Hart, voel je je wel lekker? Grote teen, krijg jij wel bloed? Gezichtsspieren, kan er nog een ontspannen glimlach af? Darmen, staat de peristaltiek nog wel aan?
En zo inventariseerde ik de behoeftes en paste verdeling van kracht en prestatie aan ten behoeve van de wensen van de lidstaten.
Maar net als in de grote buitenwereld is een dergelijk overleg slechts mondjesmaat van invloed. Net genoeg om wereldoorlogen af te wenden en in zekere zin eerder bedoeld om de bestaande machtsverhoudingen te onderstrepen dan om werkelijke democratie na te streven.
Mijn kleine teen heeft geen andere status dan de president van Kiribati.
En mijn hoofd - of dat ene stukje daarvan - is de onbetwiste Trump of Poetin van mijn lichaam.
Duizenden jaren menselijke geschiedenis laten zien dat ongebreideld despotisme vroeg of laat leidt tot revolte. Een nieuwe orde dient zich aan als de onvrede bij de onderdanen de zelfgenoegzaamheid overstijgt. Rebellenleiders krijgen aanhang, plukken strijders van de straat. Leiden ze in allerijl op tot het uitvoeren van terreurdaden, bereiden een coup voor en bestormen de zittende macht.
Oorlog breekt uit, mens, kind en land worden in verschrikkingen gestort. Om uiteindelijk, iedereen dood of moe gestreden, weer tot een nieuwe orde over te gaan. Die op haar beurt weer een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. l'Histoire se répète, toujours.
Wat nu als we deze parallel naar mijn lichaam trekken?
Hebben zich stiekem in mijn beenmerg, in de stille onzichtbare holtes van het schijnbaar ondoordringbare bot, verzetskrachten gemobiliseerd? Is er ontworpen en gerekend, gebouwd aan een explosieve structuur? Een genetisch gemanipuleerde variant van de Blast, de adolescent onder de bloedcellen? Blasten die normaal gesproken na geboorte keurig naar de Thymus worden geleid om daar deugdzaam te worden opgevoed tot afweercel, vreedzame soldaat van de VC. Maar die zich nu in miljarden door mijn aderen verspreiden, ongetraind rauw douwend, onstuitbaar, de eerzame rode, witte en platte bloedverwanten van hun plaats drukkend.
Is dit een geplande opstand tegen de grote dictator? Tegen het hoofd dat, versterkt door technische studie en zakelijk succes, de maat van zijn macht uit het oog heeft verloren?
Het moge duidelijk zijn: het hoofd schrijft dit stuk. Het hoofd slaat ook terug - met hulp van geleerde artsenhoofden. Het hoofd zal, wat mij betreft, ook zegevieren.
Maar om te overleven zal het hoofd ook moeten buigen. Buigen voor leden en onderdanen, buigen voor de bezette gebieden in de hersenen die andere talenten herbergen, luisteren naar behoeftes van de Verenigde Cellen van Herman.
Een nieuw evenwicht, met nieuwe waarden en een bestendige vrede. Voor tenminste 40 jaar.
De Verenigde Cellen van Herman (afgekort VC).
Het viel me op dat mijn hoofd - en bij nader inzien slechts een heel klein stukje van mijn hoofd - tijdens het sporten - en bij nader inzien niet alleen bij sporten - als een genadeloze tiran de baas speelde over mijn hele lichaam. Het was mijn hoofd dat dicteerde hoeveel er elke minuut weggetrapt moest worden om het persoonlijke record te verbreken of anders om tenminste uit te komen op een eindscore die mij - lees: dat hoofd - de rest van de dag geen kutgevoel zou opleveren.
En dan, mits mijn hoofd die dag in een milde bui was, of misschien wel een excuus zocht voor een onafwendbare nederlaag, riep ik de VC bijeen.
Ik visualiseerde een grote parlementsruimte waarin allen vertegenwoordigd waren voor interlimbiaal overleg: de maag, de darmen, ledematen, spieren in alle uithoeken, de lever met zijn satellietstaten, nieren, blaas, longen, hart, botten, huid, het bloed dat door de aderen spoot. Ik kan me niet herinneren of het beenmerg was uitgenodigd, maar misschien hield het zich wel gewoon stil.
Al trappend en stampend ging ik de rijen af. Jij maag, ben je niet te verkrampt? Hart, voel je je wel lekker? Grote teen, krijg jij wel bloed? Gezichtsspieren, kan er nog een ontspannen glimlach af? Darmen, staat de peristaltiek nog wel aan?
En zo inventariseerde ik de behoeftes en paste verdeling van kracht en prestatie aan ten behoeve van de wensen van de lidstaten.
Maar net als in de grote buitenwereld is een dergelijk overleg slechts mondjesmaat van invloed. Net genoeg om wereldoorlogen af te wenden en in zekere zin eerder bedoeld om de bestaande machtsverhoudingen te onderstrepen dan om werkelijke democratie na te streven.
Mijn kleine teen heeft geen andere status dan de president van Kiribati.
En mijn hoofd - of dat ene stukje daarvan - is de onbetwiste Trump of Poetin van mijn lichaam.
Duizenden jaren menselijke geschiedenis laten zien dat ongebreideld despotisme vroeg of laat leidt tot revolte. Een nieuwe orde dient zich aan als de onvrede bij de onderdanen de zelfgenoegzaamheid overstijgt. Rebellenleiders krijgen aanhang, plukken strijders van de straat. Leiden ze in allerijl op tot het uitvoeren van terreurdaden, bereiden een coup voor en bestormen de zittende macht.
Oorlog breekt uit, mens, kind en land worden in verschrikkingen gestort. Om uiteindelijk, iedereen dood of moe gestreden, weer tot een nieuwe orde over te gaan. Die op haar beurt weer een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. l'Histoire se répète, toujours.
Wat nu als we deze parallel naar mijn lichaam trekken?
Hebben zich stiekem in mijn beenmerg, in de stille onzichtbare holtes van het schijnbaar ondoordringbare bot, verzetskrachten gemobiliseerd? Is er ontworpen en gerekend, gebouwd aan een explosieve structuur? Een genetisch gemanipuleerde variant van de Blast, de adolescent onder de bloedcellen? Blasten die normaal gesproken na geboorte keurig naar de Thymus worden geleid om daar deugdzaam te worden opgevoed tot afweercel, vreedzame soldaat van de VC. Maar die zich nu in miljarden door mijn aderen verspreiden, ongetraind rauw douwend, onstuitbaar, de eerzame rode, witte en platte bloedverwanten van hun plaats drukkend.
Is dit een geplande opstand tegen de grote dictator? Tegen het hoofd dat, versterkt door technische studie en zakelijk succes, de maat van zijn macht uit het oog heeft verloren?
Het moge duidelijk zijn: het hoofd schrijft dit stuk. Het hoofd slaat ook terug - met hulp van geleerde artsenhoofden. Het hoofd zal, wat mij betreft, ook zegevieren.
Maar om te overleven zal het hoofd ook moeten buigen. Buigen voor leden en onderdanen, buigen voor de bezette gebieden in de hersenen die andere talenten herbergen, luisteren naar behoeftes van de Verenigde Cellen van Herman.
Een nieuw evenwicht, met nieuwe waarden en een bestendige vrede. Voor tenminste 40 jaar.
 |
| Vitruvian Man 2015, Artur Muharremi, oil on canvas |
en zo is het maar net! ik ga je er aan houden!
BeantwoordenVerwijderenwow... krachtig mooi geschreven... En, goed naar Lydia luisteren ;)
BeantwoordenVerwijderenRaak verslaafd aan het lezen van je teksten... dank je wel voor het delen van wat je bezig houdt, wat je voelt, de inkijk in je leven en in wie je bent; geeft zoveel stof tot nadenken. Om stil van te worden, tegelijkertijd zo prachtig!
BeantwoordenVerwijderenOnze ouders zaten in de conflictresolutie, bruggenbouwen en verzoening. Misschien kunnen we daar wat van leren. Je hoofd samen met de boze cellen naar Caux, voor open gesprekken en wederzijds begrip. Absolute reinheid, liefde, onzelfzuchtigheid. Vanuit stilte en reflectie. En dan openlijk elkaar de verandering tonen. Je hoofd heeft al een eerste handreking gedaan!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat dat de route wordt voor de verzoeningsfase, na de grote oorlog. Ergens pittoresk plekje aanleggen in mn lichaam voor het beste resultaat.
VerwijderenMooi geschreven Herman, ik wens jou heel veel kracht toe en fijn dat je een blog bent gaan schrijven. Vergeet het haar in je neus niet een plekje te geven in de parlementsruinte. Knuf XXXX Ymke
BeantwoordenVerwijderenHaha, de sjek uit m'n neus moet er binnenkort ook aan geloven!
VerwijderenWat dat kan echt niet. Heel raar als je zoiets moet loslaten! Het goede en slechte van haar is dat het weer aangroeit. Ik stel voor dat je een muts laat breien met een paar positieve statements erop geborduurd als vervanging van je mooie dos. Ach en misschien voelt het wel lekker vrij even zonder. Zet 'm op!
VerwijderenWow! Wat prachtig. Wees maar heel lief voor dat mooie hoofd van je, die zulke bijzondere dingen denkt. De kracht van gedachten is veel sterker dan we denken. En jij beschikt over het talent om echt mooi en helpend te denken. You rock! Liefs Suus
BeantwoordenVerwijderenga nou niet te krap zitten, stel direct 60 jaar voor
BeantwoordenVerwijderen