Dag 28
Vandaag is het precies vier weken geleden dat ik 'het nieuws' hoorde.
De maan staat in de zelfde positie als toen.
Ik weet nog hoe ik schrok toen ik het vonnis 'drie weken' hoorde vellen op die eerste dag. Daarbij dacht ik vooral aan Lydia, die al die tijd alleen in een te groot bed moest liggen. Het is wonderbaarlijk hoe de tijd voorbij is gesneld sindsdien. Niet dat het kort voelt of lijkt. Het is een hele hijs geweest. Maar toch rijgen de dagen zich aaneen. En alles went.
De nachten blijven iets om een beetje tegenop te zien, maar de dagen zijn grotendeels heerlijk overzichtelijk en sneller voorbij dan ik zou willen. Begin met stevig ontbijtje, pannenkoek, ei, boterhammen en koffie. Dan pillen slikken, bloed prikken, artsen spreken, schrijven, douchen en wordt om 12 uur de lunch geserveerd. Middag beetje van alles, afhankelijk van energie. Bezoek, fysio, medische ingrepen, lezen of ook nog wat schrijven. Avondeten, 's avonds liefst een simultaan Netflixje met Lydia.
Officieel ben ik vandaag aan het eind van de eerste kuur. Hierna prednison afbouwen, hopelijk. Ik ben een beetje klaar met dat opfokkende spul. Voel me net een verslaafde.
Wat er verder gaat gebeuren is geheel afhankelijk van metingen en onderzoek. Nog niets over te zeggen. Behalve dat we er nog lang niet zijn.
De bloedwaarden vanmorgen waren bemoedigend: de dalende grafiekjes vlakken af. Maar nog geen stijging. Vrijdag weer meten. Op basis daarvan... we zullen zien.
One day at a time, pole pole.
De maan staat in de zelfde positie als toen.
Ik weet nog hoe ik schrok toen ik het vonnis 'drie weken' hoorde vellen op die eerste dag. Daarbij dacht ik vooral aan Lydia, die al die tijd alleen in een te groot bed moest liggen. Het is wonderbaarlijk hoe de tijd voorbij is gesneld sindsdien. Niet dat het kort voelt of lijkt. Het is een hele hijs geweest. Maar toch rijgen de dagen zich aaneen. En alles went.
De nachten blijven iets om een beetje tegenop te zien, maar de dagen zijn grotendeels heerlijk overzichtelijk en sneller voorbij dan ik zou willen. Begin met stevig ontbijtje, pannenkoek, ei, boterhammen en koffie. Dan pillen slikken, bloed prikken, artsen spreken, schrijven, douchen en wordt om 12 uur de lunch geserveerd. Middag beetje van alles, afhankelijk van energie. Bezoek, fysio, medische ingrepen, lezen of ook nog wat schrijven. Avondeten, 's avonds liefst een simultaan Netflixje met Lydia.
Officieel ben ik vandaag aan het eind van de eerste kuur. Hierna prednison afbouwen, hopelijk. Ik ben een beetje klaar met dat opfokkende spul. Voel me net een verslaafde.
Wat er verder gaat gebeuren is geheel afhankelijk van metingen en onderzoek. Nog niets over te zeggen. Behalve dat we er nog lang niet zijn.
De bloedwaarden vanmorgen waren bemoedigend: de dalende grafiekjes vlakken af. Maar nog geen stijging. Vrijdag weer meten. Op basis daarvan... we zullen zien.
One day at a time, pole pole.
 |
| Day 28 at Spa MC |
Lieve Herman,
BeantwoordenVerwijderenIk blijf me verwonderen over jou levenswijsheid en kracht die je vanuit jouw positie vanuit jouw situatie de wereld in slingert, diep respect! Het kan toch niet anders zijn dan dat je met jouw manier van fysieke en mentale aanpak deze strijd minimaal 2 keer zo sterk uit komt. Onvoorstelbaar dat we nu al weer 1 maan verder zijn, en dat deze weer in dezelfde positie staat als toen je hieraan begon. Door dat jij de kracht hebt en ook je voldoening haalt uit het delen van jouw verhaal, ben ik mij er veel meer van bewust geworden welke stappen allemaal doorlopen moeten worden in het gehele proces tot genezing, en daarnaast geeft het een hele mooie inkijk op de positieve mindset die daar kracht aan geeft. Ik leef met je mee en volg dagelijks trouw jouw blogjes. Keep going strong, pole pole����