Daar gaat mijn haar

Daar gaat mijn haar.

Nog gisteren trok ik er eens goed aan. Alles bleef zitten. Ik begon al te geloven in mijn ontembare Hairmanatorschap, de man die niet kaal kon worden. Ik ben zelfs met haar ter wereld gekomen.

Maar vandaag hield ik opeens een pluk in mijn handen. Het zal nu niet lang meer duren. Gek genoeg vind ik het wel spannend. Een avontuur binnen een avontuur. Boldherman.

Ik ben één keer eerder kaal geweest. Het resultaat van een lome zomer in Delft, eind van mijn eerste jaar denk ik. Mijn geld was op en via een of andere weddenschap, die ook nog 75 gulden opleverde, mochten m'n huisgenoten zich met tondeuse en scheermes uitleven op mijn hoofd.

Twee dagen heb ik toen rondgelopen met het getal 7 op mijn hoofd uitgespaard. Als een soort scheve hanenkam. Vermoedelijk zijn we diezelfde nacht nog naar Scheveningen getogen om die guldens weer stuk te slaan, want ik weet nog dat ik de volgende ochtend wakker werd in mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis in het nabijgelegen Wassenaar. Mijn vader stak zijn hoofd om de deur om me te wekken, zag mijn hoofd en vroeg verwonderd wat er met mij was gebeurd. Toen ik het hem uitlegde gleed een spottende grijns over zijn gezicht: 'dus voor geld je lichaam laten misbruiken? Dat noem ik prostitutie.' En trok zijn hoofd doodleuk weer terug.

Die dag vroeg ik mijn huisgenoten om de klus af te maken. Een kale kop als resultaat.
Ook toen was ik nieuwsgierig naar de mogelijkheden van een veranderd uiterlijk. Skinheads waren destijds een big thing en ik bedacht me hoe het zou zijn om naar de kroeg-om-de-hoek te gaan waar ik regelmatig sigaretten kocht en te zien hoe men daar zou reageren op een binnenwandelende, agressief kijkende kaalkop. Een afgeknipt t-shirt, donkere zonnebril en de halsband van de huishond completeerden mijn nieuwe looks.

Ik. Haarloos. Voor de bewuste kroeg.

Lang duurde het experiment niet.
De stamgasten, die met hun forse bierbuiken dagelijks vanaf een uur of elf in de kroeg hingen, kwamen als één man overeind terwijl ik me naar de toog waagde. Ze hadden dan al een hekel aan 'kutstudenten', maar een skinhead ging duidelijk een stap te ver. Ik vroeg, zo weinig beleefd als in Wassenaars accent mogelijk, of ik GVD peuken kon krijgen. En nog voor ik antwoord kreeg voelde ik 5 paar spekhanden mij naar buiten sleuren.
Ik vond het toen een interessante oefening in het wisselen van perspectief.

Nu het bombardement van chemicaliën een Hairoshima maakt van mijn beenmerg en veel andere snelle cellen het delen zuur maakt, is die eeuwig groeiende haardos van mij ook de klos.
Zal wel weer de tondeuse worden, de komende dagen. Benieuwd hoe dat mijn perspectief op de wereld gaat veranderen. En dat van de wereld op mij.

Wederom een boeiend experiment.