52 jaar

Vandaag is mijn 52e verjaardag!
Hoe anders had ik gedacht deze te vieren. Maar ook hier schijnt de zon en vliegen de lieve, betrokken berichtjes bij bakken naar binnen. Heel veel dank aan iedereen voor alle steun!

Voor de gezelligheid heb ik net een vrolijke post geplaatst, maar uit veel vragen begrijp ik dat er ook behoefte is aan een feitelijke update.

Vandaag is dag 7. Nu een weekje Prednison erop zitten, plus alle chemicaliën die daar achteraan gegooid worden om de zaak heel te houden en te laten doorstromen. Het gaat er in dit proces om om de foute Lymfoblasten, die zich in moordend tempo aan het vermenigvuldigen waren, zoveel mogelijk kapot te maken. Helaas kan dat niet zonder ook andere cellen te vernietigen.
De belangrijkste waarde die gemeten wordt is het aantal leukocyten (witte bloedcellen) dat in mijn bloed zit. Dit is al teruggedrongen van ca 200 miljard per liter naar onder de 6. Normale waarde is 4-10, dus het leeuwendeel van de verdrongen cellen moet wel van de foute soort zijn. De prednison komt niet veel verder dan dit niveau, daarom wordt morgen zwaarder geschut ingezet, in eerste instantie een behandeling met Vincristine, dat intraveneus wordt ingediend. Daar moet ik dan weer een andere infuuslijn voor hebben (borst ipv arm). Van dat spul ga ik me niet lekker voelen en daar is dan weer allerlei ondersteunende medicatie voor nodig.
Zie hier het schema voor de komende tijd:

Schema's zijn natuurlijk om van af te wijken. Gisteren is er een telling gedaan onder de microscoop, waaruit bleek dat ze echter nog niet voldoende weggepoetst zijn om veilig te beginnen aan het meten en behandelen van het hersenvocht met Methotrexaat (via ruggenprik). Dat wordt dan nog even uitgesteld.
Doel is het volledig vernietigen van alle lymfoblasten, alsmede de foute voorlopercellen in het beenmerg. Daarmee gaan dan ook veel goede cellen te gronde en daarmee het afweergestel naar de maan.

Komende week ga ik zien wat dit allemaal met mij (en mijn haardos) doet en dan hoop ik ook de resultaten van het cyto-genetische onderzoek te krijgen. Daaruit moet blijken of ik een bekende of onbekende, vriendelijke onvriendelijke variant is. Beste is natuurlijk een vriendelijke bekende soort; we zullen zien. Afhankelijk van deze informatie kunnen we op zoek naar eventuele meer gespecialiseerde behandeling.

Verder krijgt het dagelijkse leven hier zijn ritme. Ontbijt, lunch avondeten, afgewisseld door meerdere rondes pillen en prikken. Artsenbezoek over de voortgang, verpleging met praktische zaken maar ook goede gesprekken en de cateraars en schoonmakers. Lieve bezoekjes van Lydia en kinderen. En tussendoor sociaal integreren in fysio- en schilderclubjes plus nog een laatste klus voor henQ en wat taken overdragen hier en daar. Aan lezen en films kijken kom ik nog niet echt toe, maar dat zal de komende weken wel gebeuren. Het leven van een pensionado.

Sinds eergisteren heb ik gezelschap gekregen van een buurman op mijn kamer. De luxe van de prive-suite is voorbij! Frans Richard heeft nu mijn gesnurk te verduren.... Gelukkig kan ik het prima met hem vinden. Hij heeft weer een heel andere behandeling dan ik en moet waarschijnlijk 2 maanden intern blijven. Ik voel me dan weer gezegend met mijn (prognose van) nog slechts 3 weken.

Frans en Annie Richard

Vanavond krijgen Lydia en ik voor een nacht de luxe van een eigen kamer, waar we samen kunnen slapen na het vieren van mijn verjaardag: diner bij de deli beneden en dan PSV kijken!