Kinderen

Woensdag kwam ik samen met Lydia hals over kop het AMC binnengerend. Rugzakje met spullen voor 3 dagen haastig bij elkaar geraapt. Handig dat ik altijd rondloop met setje toiletartikelen, snoeren, opladers, batterijen, laptop etc.
Geen idee wat me te wachten stond. Alleen inschrijven, bloedprik doen? Nachtje blijven? Misschien twee? Meer stond mij niet voor ogen.

Binnen 10 minuten werd ik wijzer: minimaal 3 weken intern. Te beginnen: nu.
Helemaal niet meer thuiskomen, geen afscheid genomen, onbewust de laatste keer piano gespeeld, laatste keer met de hondjes gelopen, Lyd 3 weken alleen in bed, alleen opstaan... Het deprimeerde me en overschaduwde de zorgen over mijn nieuw verworven ziekte.
Maar na zorgvuldige uitleg van artsen en verpleegkundigen werd me duidelijk dat de behandeling eigenlijk pas de volgende dag zou beginnen. Eerst dienden bloedwaarden geanalyseerd te worden.
Dus zag ik mijn kans. "Zou ik eventueel... misschien.... vanavond voor de allerlaatste keer... naar huis mogen?" De hematologe moest lachen en zei dat ze eigenlijk geen reden zag waarom niet. Even protocol checken... en gelukkig groen licht.
Wat een kadootje bleek dit achteraf te zijn!

Op weg naar huis de zware taak om de kinderen in te lichten. Hoe breng je zulk slecht nieuws? En wie eerst te bellen? Het laatste wat ik wilde is dat een van hen het via-via zou horen. News travels fast in de tijden van Whatsapp.
Ik begon bij Eline (23), mijn oudste. Van alle kinderen zou haar dit nieuws het meest uit balans brengen. Des te moeilijker het te brengen. Ik belde haar. Was al in tranen voor mijn eerste woorden. Huilen, allebei.
Daarna Annemijn, Lisa, Tess. Als ik al gedacht had dat mijn lieve stiefjes minder heftig zouden reageren, dan had ik dat fout ingeschat... Onstuitbaar verdriet alom. Dan jongste Nikki  (16), die thuis was waardoor ik tenminste naast haar op bed kon komen zitten. En tot slot Rutger, die ik pas na 4x bellen te pakken kreeg.
Bij allemaal was het alsof ik het telkens zelf weer voor het eerst hoorde. Het onbeschrijfelijke nieuws dat ons leven zomaar, door het rollen van de kosmische dobbelsteen, van het ene op het andere moment totaal veranderd was. Verdriet om een mogelijk einde, hoop op de goede afloop, maar bovenal radeloze machteloosheid; een ramp zonder oorzaak, zonder afdwingbare oplossing. Naderend afscheid...

Die avond kwamen Rut, Tess, Nik en Annemijn met vriendje Laurens binnengedruppeld. Lyd haalde sushi om de hoek. Wat een heerlijke, dierbare avond! Met tranen en lachen. Lekkere foute kankergrappen. Dierbare omhelzingen. Het warme bad van ons gezin.

En dan. Alles nog een keer goed bekijken. Bewust lopen met de hondjes, bewust pianospelen, bureau opruimen, klusprojectjes terug naar de kelder. Alsof je op vakantie gaat.

Lyd, Rutger, Laurens, Annemijn, Nikki, Tess

Volgende dag kwamen Eline en Lisa langs in het ziekenhuis. Eline is bezig oude filmpjes te digitaliseren, we vermaakten ons met beelden van vroeger. Vader en dochters, onschuldige tijden.
En infuuspaal Harry werd versierd. Na successievelijke bezoeken beschikt hij over koplampen, een zonnebril, strikje en een fietsbel. Mijn maatje wordt steeds gezelliger!

Delftse Annemijn monteert fietsbel

Het leven zit vol onverwachte gebeurtenissen. Een kansspel met vele wendingen. De Engelsen spreken van goed- en slecht-geluk. In dit geval niet alleen slecht, ook goed geluk valt ons ten deel:

Lisa is 3 maanden in verwachting! Met een beetje geluk word ik in april Opa! Aan het kind zal het niet liggen. Terwijl zij hier was ontvingen we het nieuws dat alle tests goed waren uitgevallen. Voorlopig ben ik de grootste risicofactor in het opa-kleinkind-plan.

Intussen is Lisa druk bezig met voorbereiding. Bachelors Psychologie zo goed als afgerond hebben voor de geboorte, in drastisch tempo halen van rijbewijs, en samen wonen met Papa Daan.. Spannende tijden! Een wonder om naar uit te kijken. Een wonder om voor te leven.

Eline, Lisa, Lydia

Harry's attributen

that's me

Ook Lyd doet een dutje

Annemijn en de verboden bloemen

That's all folks!