De tijd staat even stil

Het is een mooie woensdagochtend. Beetje rillerig, net zoals ik me de afgelopen weken voel, maar de zon schijnt en verwarmt me terwijl ik de hondjes uitlaat op het veldje vlak bij ons huis. Een prachtige herfstdag.
Na een kort gesprek met een buurvrouw check ik mijn telefoon.
Slecht nieuws op de Whatsapp: de financieringsronde van een van onze bedrijven, die stevig in de steigers leek te staan, loopt op niets uit. De investeerder, tevens beoogd koper, trekt zich last minute terug. Balen! Geen goede dag. Dat gaat nog veel werk geven de komende tijd.
Hondjes naar binnen en aan de mail en telefoon. Mijn compagnon Coen is terug na paar dagen weg en als hij na een misgelopen afspraak strandt op Amsterdam Centraal besluit ik me daar bij hem te voegen. Op mijn flitsend snelle elektrische stepje laveer ik in 10 minuten door het verkeer naar het station.
Een bijzonder gesprek hebben we daar. Over het doel van ons leven, hoe we oud willen worden, over ons bedrijf henQ op langere termijn, over richtingen te kiezen en mensen te vinden die ons daarbij kunnen versterken. Op een bepaald moment halen we onze derde partner Jan erbij via de telefoon. Omdat het makkelijker is voor Coen en mij om tijdens de conference call niet in dezelfde ruimte te zitten, scheiden zich onze wegen. Coen per trein naar Den Haag, ik met het stepje rustig terug richting huis.
Ik glijd over de Spuistraat, in dat prachtige prille herfstweer, als tot drie keer toe hetzelfde onbekende Amsterdamse nummer me probeert te bereiken.
Nu heb ik er een enorme hekel aan om van gesprek te wisselen. En zeker als iemand zo loopt te pushen en je dan twee anderen moet laten wachten. Maar drie keer zo snel achter elkaar? En dan Amsterdam? Misschien gewoon een bezorger die voor de deur staat en er in wil? Of een bank die betalingsbevestiging vraagt? Notaris voor de overdracht van maandag? In al deze gevallen zal het niet een lang gesprek zijn en mogelijk ellende van heen en weer bellen voorkomen.
Jan en Coen in de wacht parkerend, neem ik toch maar op.
Het is Mark, de huisarts. Gisteren heb ik hem voor het eerst ontmoet en een prettig gesprek gehad. Ik kwam binnen met een vage klacht. Voelde me al een week of 4 grieperig. Beetje verkouden zonder verkoudheid. Rillerig, warm en koud tegelijk. Zweten. Na sporten me ziek voelen. Afgelopen weekend op de Jacob van Berlijn bijna van mijn stokje gegaan bij het hijsen van de zeilen.
Mark had me kort onderzocht. Niks bijzonders. Waarschijnlijk een paar virusjes achter elkaar zei hij. Gaat wel over... Maar iets in mijn verhaal deed hem op de valreep twijfelen. "Hier een formulier. Laat even je bloed prikken".
Nu, vierentwintig uur later, spreek ik hem weer. Vijf woorden verder staat mijn wereld stil.
Dit is een scene uit een film. Uit het leven van een ander. Dit ben niet ik. Een vergissing? Verkeerd verstaan? Ik vraag het hem te herhalen. Dezelfde woorden. Acute Leukemie. Geen vergissing mogelijk. Ik adem uit. Parkeer mezelf met step tegen een gevel.
Over half uur melden bij het AMC, Toren F, zesde verdieping, Hematologie. Het duizelt mij. Ik vraag hem het me te smsen. Om te onthouden en als laatste sanity check. "F6zuid, heel veel sterkte". Fuck, toch geen droom.
Terug naar Coen en Jan, die nog aan het praten waren. "Ik heb leukemie". Zelfde schok bij hen. Ik laat ze er even in. Ik moet naar het AMC en hang op. Lydia gebeld. "Ga even zitten". Gelukkig is ze net thuis gekomen en kan ze me rijden.
Bevend pak ik het stepje weer op en koers naar huis. Nog steeds dat mooie weer. Maar mijn wereld staat op z'n kop. Ik besluit er even niet over na te denken en te genieten van het ritje naar huis. Al slingerend over stoepjes en fietspaden druk ik met kracht alle nieuwe gedachten weg. Ik ben hier en nu, het is prachtig weer en ik zweef door het verkeer. Dit is mijn leven. Heel even ril ik niet.