the Hermanator fights back!

Op 28 September 2018 werd ik gebeld door mijn huisarts. In één zin legde hij uit wat er aan de hand was: ik had een acute, levensbedreigende ziekte en moest me binnen een uur melden in het ziekenhuis. Ik belde mijn vrouw en mijn zakenpartners, zette mijn telefoon op stil en stapte op mijn elektrische stepje. Zwierend door de herfstzon reed ik naar huis, waar mijn totaal overdonderde vrouw op me wachtte. Ik dacht dat het de laatste rit van mijn leven zou worden; ik kon er maar beter van genieten. Dat bezoek aan het ziekenhuis werd een een verhaal van vijf maanden. Het was een kronkelig pad, dat niet zelden langs de afgrond liep. In dat ziekenhuis zag ik twee deuren die naar buiten leidden: een links en één rechts. De rechterdeur verschafte toegang tot het Leven; achter de linkerdeur bevond zich de Dood. Het Leven kende ik al. Dus nieuwsgierig als ik ben, klopte ik voorzichtig aan bij die andere deur. Daar vond ik de Dood. Hij (of zij) was totaal anders dan ik me had voorgesteld. Daar st...

Hallo lieve lezers, Er zijn weer maanden voorbij sinds mijn laatste post. In de tussentijd heb ik gezocht en gevonden, ben ik gegroeid en heb ik geleerd. Dingen die ik vroeg of laat ook met jullie hoop te delen of die tussen de regels door zullen blijken. Ook heb ik naar aanleiding van een interview met mij dat mogelijk dit jaar op de Nederlandse televisie komt, weer het plan opgepakt om een boek te publiceren op basis van mijn blog. Nu met 6 jaar revalidatie-ervaring erbij. De voorlopige titel wordt "Mijn vriend, de Dood". En het gaat (onder andere) over het leven zonder angst. De acceptatie van de dood is tijdens mijn ziekte een van mijn grootste krachten gebleken. Over de keerzijde daarvan, mijn doodswens nadat ik uit het ziekenhuis kwam, heb ik - uit schaamte - te weinig geschreven. Tijdens het doorlezen van mijn eigen schrijfsels, waarbij de tranen regelmatig stroomden, merkte ik hoe ontzettend ik mezelf (en misschien ook jullie) tekort heb gedaan door niet steeds te bl...