the Hermanator fights back!

Kerstmis. Het laatste stukje van laatste maand, waarin de tijd lijkt te vertragen in aanloop naar het nieuwe jaar. Tijd waarin alles tot rust komt en we het in wisselende samenstelling fijn hebben met onze geliefden. Tijd ook om terug te kijken, het jaar nog eens de revue te laten passeren voor we zometeen met vuurwerk en al de nieuwe toekomst in geknald worden. Mijn gedachten gaan allereerst naar de kersttijd van vorig jaar. Ik lag toen in het ziekenhuis, na een hectische periode waarin we op zoek zijn geweest naar een oplossing voor mijn halsstarrig terugkerende leukemie. Met meer geluk dan wijsheid hebben we toen een chemo-cocktail samengesteld, een soort polderoplossing waarin alle behandelaars en internationale experts zich konden vinden. Ik geloofde er zelf niet echt in. Er was geen bewijs dat deze middelen voor mijn afwijkende leukemie zouden gaan werken. Dus lag ik in het ziekenhuis weg te kwijnen zonder zicht op genezing. Ik liet het over me heen komen, was bereid te s...

Afgelopen zondag vierden wij - een beetje later dan de meesten - Sinterklaas met het hele gezin. Vorig jaar was dit er door mijn ziekenhuisverblijf bij ingeschoten en het jaar daarvoor was iedereen te druk. Des te fijner was om weer met z'n allen samen te zijn, heerlijke gedichten voor te dragen en meesterlijke surprises uit te pakken. Het was een prachtige avond. Wat me vooral opviel was hoe aardig iedereen voor elkaar was. Geen stekelige afzeikgedichten, alleen maar liefdevolle lof en opbouwende kritiek. Een warm bad. Mijn 'Sint' was dochter Annemijn. Haar mooie, lieve en grappige gedicht biedt een kleine inkijk in ons gezin. Ik wil het hier graag met jullie delen. Een paar verklarende woorden staan onderaan. Heeee daaar Herminator! Hallo hallo Sint hier!!!! (Disclaimer: lang leuk is ook best leuk) Ten eerste, beste man, schud ik je graag de hand Door jou ben ik weer terug in het land! Eigenlijk was ik al weg, maar tadaaa ik ben er weer! Want Sint op de Swag...

Vorige week zondag vierden we de vijftigste verjaardag van Coen, mijn zakenpartner en strijdmakker gedurende de afgelopen 17 jaar. Een diner met vrienden uit verschillende windstreken. Uitgelaten gezelligheid, heerlijk eten en drinken. Het was niet vanzelfsprekend dat deze gebeurtenis zo gevierd werd. Coen heeft een zwaar jaar achter de rug. Met mijn wegvallen is er een dubbele last op zijn schouders gekomen, terwijl een van de benen waarop hij stond - onze kameraadschap - onder hem weggemaaid was. Mijn ziekte maakt meer slachtoffers dan alleen mijzelf. Tijdens het diner hielden we allebei een korte speech. Hij memoreerde de mooie tijden, maar ook zijn struggle gedurende het afgelopen jaar. Ik vergeleek ons met het onoverwinnelijke duo Asterix en Obelix, dat nu uit elkaar gedreven is. Om het verhaal een positieve draai te geven spraken we beiden over mooie gezamenlijke acties die - hopelijk - nog komen gaan. Na afloop keek ik in dankbaarheid terug op de mooie avond, maar ook...