Nieuws uit Afrika

Alweer ruim een maand geleden plaatste ik mijn laatste post. Het is tijd voor een update. Hoe gaat het nou eigenlijk met me, hier in Kaapstad?

Het vorige stukje ging over pijn. Ik zette het online het toen het ergste leed al geleden was. De ontstoken gewrichten bleven nog wel even na-etteren. Zeurende pijn op de achtergrond en vooral ’s ochtends bij het opstaan. Maar dat weerhield me er niet van om weer in actie te komen. De deur uit. Mooie wandelingen. Lion’s Head en Tafelberg bedwongen. Een flinke klim, zij het nog wel op halve snelheid.

Inmiddels waren al onze kinderen hier binnengedruppeld, inclusief aanhang en, tot ieders vreugde, kleinzoon Dante! De beperkende maatregelen in Nederland hadden ons doen besluiten om niet voor Kerst terug te keren naar Amsterdam. Het leek niet haalbaar om daar op verantwoorde wijze met z’n allen bij elkaar te zijn. Hier is dat makkelijker: door het mooie weer kan bijna alles buiten plaatsvinden. Bovendien heeft iedereen die hier per vliegtuig aankomt een negatieve Covid-test op zak, zodat we in ons eigen bubbeltje prima en veilig kunnen functioneren.

Weliswaar was er hier toen ook een lockdown, met avondklok en strand- en alcoholverbod, maar overdag waren restaurants en winkels gewoon open. Iedereen loopt met mondkapjes, zelfs buiten op straat - meer uit beleefdheid dan uit effectiviteit. De aanpak bleek zeer effectief voor het terugdringen van de besmettingen, een feit waarover men in Nederland wellicht nog kan nadenken.

Het was heel fijn om weer even herenigd te zijn met onze kinderschare. Geweldig om de kleine Dante dagelijks mee te maken. En fijn voor de kinderen om even aan de kou en duisternis te ontsnappen. Een mooie tijd!

Intussen zijn de meesten weer vertrokken, terug naar werk of studie. Maar een klein contingent werd nog niet gemist in Nederland en is hier nog gebleven. Waaronder Dante, die hier geniet van zon, zee en - inmiddels weer geopend - strand.

Gouden tijden, zo klinkt het. Maar lichamelijk bleef het een beetje rommelen. Half januari werd ik weer ziek, diarree, koorts en een rits aan gebruikelijke klachten. In mijn vorige leven kon je ‘gewoon een griepje’ hebben. Maar nu treden allerlei machinaties - en zorgen - in werking als je ziek wordt. Allereerst ben je verplicht aan je omgeving om zeker te stellen dat je geen Corona hebt. Ik zou niet weten hoe en waar ik het kon hebben opgelopen, maar toch. Je kunt geen koorts meer hebben zonder te testen.

Vervolgens is er bij koorts en diarree altijd angst voor Graft vs Host Disease (GVHD) - darmen kunnen daardoor ontstoken raken - of voor een bacteriële of virale infectie.  Na mijn pijnaanval van december - ook een uiting van GVHD - had ik de dosis prednison weer een stuk opgeschroefd om mijn immuunsysteem te remmen, hetgeen de deur weer openzet voor allerlei bacterieel of viraal onheil. Zo blijf je bezig.

Alle controles kon ik doorlopen bij onze huisarts hier. Hij is voor mij een volwaardig verlengstuk van het AMC. Op drie minuten lopen van ons huis is hij meestal binnen een uur beschikbaar en neemt hij ter plekke covid-swabs, bloed, urine etc af, waarvan ik dan binnen 24 uur een prachtig digitaal rapport krijg, dat hij vervolgens deelt met mijn hematoloog. Ook medicijnen schrijft hij in overleg met het AMC voor, die ik vervolgens om de hoek ophaal of zelfs thuisbezorgd krijg. In Nederland moet ik verschillende loketten - en wachtrijen - langs om hetzelfde voor elkaar te krijgen. Wat dat betreft zit ik hier niet verkeerd.

De uitkomst op alle tests was overigens negatief. Geen idee wat er nu weer rommelde in mijn lichaam, waarschijnlijk toch een lichte GVHD. Het vrat wel al mijn energie op. Bijna twee weken ben ik er mee zoet geweest.

Sindsdien weer redelijk opgekrabbeld, met hier en daar een of twee slechte dagen of nachten tussendoor.

Verder, voorzover de energie het toelaat, hebben Lydia en ik ons in wat zakelijke avontuurtjes gestort. We zijn een huis aan het verbouwen - voor de verkoop - zoals Lyd dat de afgelopen jaren in Amsterdam een aantal keer heeft gedaan. Maar dan met allerlei typisch Zuid Afrikaanse uitdagingen erbij. En we helpen een startup van de grond, die vrouwen in informal settlements - ‘townships’ - in staat stelt om peperplantjes te kweken die dan gegarandeerd worden afgenomen en verwerkt in sauzen, onder de merknaam Back Yard Farms. Een mooi plan, dat geld brengt waar het nodig is en zichzelf op termijn kan bedruipen. 

Daarnaast zijn we nog betrokken bij een daklozenproject en een wijnhandel, waarover later wellicht meer.

Verder wordt er geschilderd, geboetseerd, muziek gemaakt, gelezen en geschreven.

Al deze activiteit staat een beetje op gespannen voet met het stukje over ‘minder doen’ dat ik hierna nog ga posten, maar ik moet zeggen dat ik heel blij ben met inhoud en zingeving hier. En het helpt bij de integratie. Ons netwerk dijt uit, steeds meer vrienden en zakelijke contacten. We hebben hier bedrijven ingeschreven en bankrekeningen op onze naam. Het wordt steeds meer thuis.

We zijn gelukkig hier, geen spijt van ons Afrikaanse avontuur!

En komen we weer naar Nederland? Ja, dat is wel het plan. Eind maart of half april, afhankelijk van hoe de zaken hier lopen, vliegen we terug voor een mooie zomer in de Lage Landen. Dan hopen we weer velen van jullie in levenden lijve te zien!

ons paradijsje hier